Time to say goodbye

Liefste bloglezers,

De motoren brullen, onze magen worden samen met ons lichaam strak in de stoel gedrukt en de grond raast onder onze voeten voorbij. Als de voorkant van het vliegtuig zich moeizaam omhoog trekt, klemmen mijn handen zich om de leuningen. Nooit mijn grootste liefde geweest; vliegen. De achterkant tilt zich nu ook op in de lucht en na het piepje weten we het zeker: we vliegen! De sensatie van de eerste vlucht vanuit Amsterdam is intussen wel geweken. De vele vluchtjes van de afgelopen maanden maken ons zeer ervaren vliegers. Nou, een beetje dan. De grond onder ons zoomt steeds verder uit en de witte toppen van de bergen worden nu zichtbaar. Prachtig, adembenemend, grandioos, schitterend. Maar vooral ook heel apart, zult u nu wel denken. Want: hoe kan het dat ze midden in de nacht, op hun vlucht vanuit Vienna naar Amsterdam, de witte toppen ontdekken? Juist, dat is indeed héél apart. Ik kan u het raadsel snel ontcijferen. Op het moment dat ik dit type is het namelijk zaterdag 31 december, 11 uur. Maar jullie zouden toch op vrijdagavond aankomen? Hmm, ja, dat was wel zo’n beetje de bedoeling. Er liepen enige zaken een beetje anders. Maar daarover straks wat meer, ik zal eerst even kort onthullen wat er de afgelopen weken zoal is gepasseerd.

Na de laatste blog hebben we niet heel veel spectaculaire hilarische situaties meer meegemaakt. Wel hebben we nog erg genoten van de laatste weken India. Vorige week hebben we ons voorbereid op het kerstfeest, samen met de kinderen. We hebben kerstprogramma van de school meegemaakt. Dat was erg mooi. De 1000 op de vieze grond zittende kindertjes kregen via een toneelstuk, dansjes, zang en een korte preek van Jacob het kerstevangelie te horen. Omdat Jacob ‘very sick’ was, konden we helaas niet naar Chennai met kerst. We bleven op de Campus waar ondertussen bijna iedereen gevloden was. Gelukkig voor ons, maar ontzettend sneu voor hen, mocht de 10th grade (dat is de laatste klas voordat ze naar college gaan) geen vakantie houden. De stakkers hadden slechte resultaten gehad in hun toetsen en moesten daarom de hele kerstvakantie in het hostel blijven om elke morgen naar school te gaan. Dat betekent voor de meesten dus dat ze voorlopig hun familie niet zien en non stop door moeten met de studie. Wij verwachten natuurlijk allerlei scheldende, boze en discussiërende studenten in de kamer van de principle. Het tegenovergestelde was het geval: Alle studenten waren heel tevreden met dit besluit van Jacob. Ze moesten tenslotte hun eindexamen halen en het is goed om veel te studeren. De beste cijfers om de beste posities te bereiken, daar draait het hier allemaal om. Wat lief van de leraren dat ze onze vakantie afpakken hé? Zo kunnen we nog slimmer worden! Stakkers. Wij vroegen ons met onze weinige doch parate onderwijs/pedagogiek-kennis wel een beetje af hoe dat dan zit met het emotionele en sociale welzijn van de studenten. Geeft een beetje ontspanning en hereniging met familie ook niet juist een boost om weer door te gaan? Even uitrusten heeft een mens nodig toch? Wij wel in ieder geval. (En dat is er hier ook veel van gekomen.. J) Maar goed, voor ons was het heel gezellig. Samen met de studenten hebben we kerstliederen geoefend. De organist, of ik moet eigenlijk zeggen; keyboard-rammer was afwezig, dus de resterende campus-bewoners konden natuurlijk niet zingen in de kerk. Gelukje dat daar de oversea’s guests nog waren met het plastic viooltje van Calvin en een met stikkers beplakte gitaar. Die konden de gemeente wel leiden in de dienst. Zo gebeurde het dus dat we op de vroege kerstochtend, met saree en al (op onze badslippers) voor in de kerk uit het hoofd wat deunen meespeelden op onze instrumenten. De kinderen zongen uit volle borst het ‘Joy to the world’, ‘Hark the herald angels sing’, ‘O come all ye faithfull’ en ‘When shepherds watch their flock by night’. De dienst begon trouwens om 8 uur in de ochtend. Heel fijn dat die speciaal voor ons wat later was want normaal gesproken heeft de gemeente om 5 uur ‘s morgens kerstdienst. Het was een bijzonder kerstfeest, verwarrend ook wel. Klein detail is dat we met knorrende magen in de kerk zaten omdat we nog niet gegeten hadden. Dat deden we met de hele gemeente gezamenlijk in het hostel. Heel gezellig, het voelde echt als een soort familie. Verder bestond onze kerstdag uit; een ‘echte’ Nederlandse preek luisteren, een gewone Chiapatti maaltijd achter de kiezen werken, een paar potjes Ligretto en ’s avonds de benen uit ons lijf rennen met de meiden van het hostel. Die vonden het erg leuk dat we hen kwamen bezoeken en in plaats van een soort kerstachtig programma bedachten ze dat het wel erg leuk was als we hun vermoeiende tikspelletjes leerden. Zo, dat hebben we geweten. Na bijna twee maanden sloom ronddrentelen op de Campus moesten we ineens rennen alsof ons leven ervan af hing. De volgende ochtend liet de spierpijn zich daarom ook niet tegenhouden. Klein detail, de meiden waren rond de 16 jaar oud. In plaats van nagels lakken, kletsen, shoppen etc. houden deze pubers meer van tikspelletjes die onze gymjuffen op de basisschool aanleren… Het was in ieder geval heel gezellig. Toen we naar huis liepen bedachten we dat het kerst was. Apart. Ergens was er heel veel aandacht voor het kerstfeest. We hebben in totaal wel 4 programma’s voorafgaand aan kerst gehad. Er was overvloedige decoratie in de stad en overal klinken de kerstgeluiden. Iedereen wenst iedereen een happy Christmas etc. Ook de preek was mooi. Maar toch voelde het wel heel verwarrend. Het Kind dat op aarde kwam voor een ellendige wereld, in al Zijn eenvoud en bizarre situatie om onze schuld, was meer een vredig rustgevend en liefdevol baby’tje, Die voor ons kwam zodat we eeuwige vrede zouden hebben. Ik houd niet van theologisch uitgespitte dogma’s en ik weet zeker dat we hier ook hele mooie dingen van meenemen, maar toch verlangde ik naar de kerstboodschap die we gewend zijn. Of is dat eigenlijk ook onze zwakte? Dat we het gewend zijn..? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het tegelijk heel leerzaam en bijzonder was om hier kerst te vieren. Wat we zeker in dit verre land geleerd hebben, is dat het christelijke geloof niet ophoud bij de GerGem’s in ons land. Het is veel breder, veel omvattender, en ook veel diverser. Wát een wonder dat God zich in verschillende landen verschillend laat zien, maar dat al deze verschillen uiteindelijk weg zullen smelten in het dezelfde Bijbelse woorden waarover gepreekt werd: “For unto us a child is born, a son is given and the government shall be upon His shoulders. Ans His name shall be called: Wonderfull, Counselor, Almigthy God, The everlasting Father, Prince of peace.”

Vooral tweede kerstdag werd een beetje anders ingevuld. ’s Middags stonden we op Hyderabad airport om naar Chennai te vliegen. Daar waren om 5 uur ’s ochtends Calvin en Jackie al vertrokken om hun huis voor ons in orde te maken. We kwamen maandagavond in Chennai aan en woensdagavond vertrokken we alweer. Toch was het erg leuk om even hun favoriete stad te zien. We werden de hele dinsdag naar alle spannende plaatsen in Chennai gesleurd en puften aan het eind van de dag uit bij de woeste golven van de oceaan. Wouw, wat een mooie stad. Met een hele hoop cadeautjes en ervaringen rijker, hebben we woensdag afscheid genomen van Jackie. Dat was wel vreemd want zij heeft in de afgelopen tijd eigenlijk het meest voor ons betekend. Ze was er altijd voor ons, ze hielp ons waar ze ook maar kon. En eerlijk is eerlijk, er zijn misschien ook wel veel frustratiemomentjes geweest, toch hebben we haar echt leren kennen als een lieve, gedreven en krachtige vrouw. Het was daarom ook niet leuk om afscheid te nemen. Hopelijk zien we haar snel weer!

(De rest van dit verhaal heb ik wegens de aankomst- en oud-en-nieuwdrukte vandaag afgeschreven.) De laatste dagen in Hyderabad hebben we afscheid genomen van de kinderen en onze giga-data aan foto’s en video’s geselecteerd. Arme familie. Oja, kort nog even over de bijzondere terugvlucht. Die verliep helaas niet zo soepel als de heenvlucht. We waren die morgen om 6 uur opgestaan. Startklaar genoten we nog even van de overheerlijke, maar tevens verschrikkelijk machtige pannenkoekjes van Shanti. Lekker, zo vroeg op je nuchtere. Toen we de auto in wilden stappen kwam Mahendrin opdraven. Die aardige vriend zou ons begeleiden naar het vliegveld. Voordat we vertrokken vroeg hij ons of hij alsjeblieft nog een kopje thee mocht drinken. Maar natuurlijk vriend, tenslotte moet je wel 3 uur in de auto zitten om ons te droppen. Na het kopje van Mahendrin, stevige knuffels met Shanti en Jannekie gingen we naar de airport. Alles verliep volgens schema en tot aan Delhi ging het goed. Maar toen… We maakten nog grapjes over onze korte overstaptijd op Wenen (1 uur en 20 minuten) en liepen op ons gemakje, ruim op tijd, naar de gate. Daar zaten schrikbarend weinig mensen. Aan de man achter de balie vroegen we waarom het vliegtuig er nog niet stond. “The plane is delayed. Maybe it will leave 1 and a half hours later.” Shock. We keken elkaar en de vriend vol ongeloof aan. Of we onze vlucht in Wenen dan nog konden halen? “No, I don’t think so. You have to sleep somewhere and get a new flight.” Lichte paniek brak ons uit, maar kalme Hollanders als we zijn (?) gingen we rustig op de stoeltjes zitten wachten. Terwijl het thuisfront probeerde onze maatschappij te pakken te krijgen om nieuwe vliegtickets, viel het wifi ook nog eens weg en restte ons niets anders dan met gekleurde potloden in een boekje spelen. Terwijl Jolinde de mooiste voorbereidingen voor haar Lio groep 0 wist te creëren en ik de meest angstige vlog-video’s maakte, tikte de tijd door. Uiteindelijk stapten we 2 uur later het vliegtuig in, waar we ook nog eens minstens een half uur op verlate passagiers moesten wachten. In het vliegtuig hebben we allerlei angsten uitgestaan. Ik zag mezelf al op een muf bankje voor de Mc Donalds liggen, Jo dacht meer aan een stoeltje voor de KFC. Gelukkig kwam de steward met tulband ons nog even opvrolijken: “You are both sooo beautifull.” Thanks mate, maar ook wel bijzonder dat je dat even komt zeggen… Toen we 1,5 uur te laat op Wenen arriveerden, bleek ons vliegtuig niet helemaal te hebben gewacht. Na allerlei balies belanden we in een hotel waar we heerlijk konden overnachten. Het angstige was wel dat we niet wisten hoe laat onze vlucht de volgende dag zou vertrekken omdat Air India dat nog aan het regelen was. Op de vraag hoe we dan konden weten hoe laat we er moesten zijn, antwoordde de aardige hulp-iend dat we hier maar om 7 uur moesten zijn en hooguit ons email konden achterlaten. Daardoor werd ik om het halfuur ongeveer wakker van een mailtje. Helaas waren het meestal meldingen van facebookvrienden die jarig waren, zucht. Na een heerlijk ontbijt stonden we, stipt als we zijn, om 7 uur weer bij de balie. Daar troffen we een hysterisch huilende vrouw aan. Haar gezicht kwam ons maar al te bekend voor: ze zat in hetzelfde vliegtuig en moest ook naar Amsterdam! We kregen enige onrust in onze ingewanden en dat bleek niet ongegrond. Het nieuw geboekte vliegtuig was om 6.55 vertrokken. Dus. Helaas. Geen enkele vlucht meer naar Amsterdam vandaag. Het duurde even voordat we de diepte van deze mededeling beseften. Op de vraag hoe de vliegmaatschappij dit nou kon doen, zonder ons te informeren, antwoordde de vriend: “How long have you been to India?” “2 months.” “Are you suprised?!” Nee. Dat waren we inderdaad niet echt. Maar wel geshockt. Gelukkig konden we nog met een vliegtuig naar Düsseldorf, bijna de laatste mogelijkheid. Wat waren we intens gelukkig om naar huis te kunnen. Gelukkig hebben we tijdens het hele gedoe ook veel gelachen omdat we elkaar hadden. En we beseffen zeer goed dat we maar boften dat de twee maanden durende trip nog met een dag verlengd werd! ;) Onze lieve familie kwam ons (met spandoek en al) op Düsseldorf ophalen. Wat was het fijn om hen weer te zien. Het was alsof we heel kort weg waren geweest. Tegelijk leek het op sommige momenten ook zo ontzettend lang te duren. Nu we hier weer zijn, is het wel even wennen. Iedereen in onze omgeving is lief en benieuwd maar heeft, (logisch), ook een keertje genoeg van onze verhalen. Dat is wel een cultuuromschakeling. We zijn niet langer een soort koninginnen en we moeten ook weer normaal meehelpen. Het zal nog even duren voor we helemaal uit de India sferen zijn. Gelukkig gaat het nooit helemaal weg, want met alle foto’s en video’s komen de herinneringen en sferen weer boven. We nemen veel kostbare lessen mee uit dit land. Zoveel gezien, zoveel meegemaakt…, het geeft ons een rijk gevoel! We zijn erg gezegend dat we dit hebben mogen meemaken en dat we veilig weer thuis zijn gekomen. We voelden ons omringt met Gods zorg en leiding, Die ons op deze avonturen heeft bewaard voor ernstige situaties en ons heeft geleid naar kostbare momenten. Ook zijn we jullie, onze trouwe blog-lezers, heel erg dankbaar voor de interesse en het enthousiasme waarmee jullie ons aanmoedigden. Nog nooit hebben we ons zo speciaal gevoeld! Jullie hebben onze trip echt verrijkt en we realiseren ons nu meer dan ooit hoe kostbaar jullie voor ons zijn. En daarom zijn we maar terug gekomen, om weer heerlijk tijd met jullie te spenderen. Werkelijk waar, vrienden en familie zijn toch wel een van de dingen waar je het meest van moet genieten! Als ze er niet zijn, zie je pas echt wat je in hen hebt… Helaas nemen we met deze blog afscheid van een lange reeks blogs en reacties. Gelukkig kunnen we dit nu in ‘real-life’ gaan voortzetten. We kunnen nog wel veel meer nostalgische, melancholische woorden uiten, maar daar wordt het wel heel zwaar van. Bedankt voor alles! Het was GOUD! Voor foto’s, video’s of verhalen kunt u nog altijd bij ons terecht. En natuurlijk ook voor een stevige, Indische, knuffel omdat we jullie zo gemist hebben… ;) Tot snel!

Liefs, Nelske

De gouden driehoek van India

Voordat u deze blog leest een kleine kanttekening. De eerste helft is namelijk maandag al geschreven. Vanwege bijzondere taferelen met grote emmers, veel paracetamollen, wc’s en twee bleke meisjes in één bed heb ik hem vandaag pas af kunnen maken.. Dan weet u dat;)

Maandag 19-12-2016

En ja hoor! Daar is ie weer.. Een nieuwe blog. En laat ík deze blog nou eens beginnen met het uiten van enkele blijde woorden: ik voel me een gezegend mens. Dat begon al vroeg deze ochtend, namelijk om 3.40 uur. Ik zie u denken: dat is nog nacht. Tja, dat was het ook. Maar alle slaap verdween als sneeuw voor de zon toen Nelske haar serenade aanving. Volle, zuiv’re en vooral ook hartverwarmende galmen weerklonken door de stilte van het hotel in het nog slapende Jaipur. ‘Deze is voor jou, en niemand anders.’ Wat voelde ik me jarig! Dat jarige gevoel werd vervolgens alleen maar erger. Vanuit Jaipur vlogen we in de vroege ochtend naar Hyderabad (wat we precies in Jaipur deden en wat er aan deze dagen vooraf ging, volgt uiteraard nog) en werden we door onze trouwe chauffeur opgehaald. Eenmaal veilig aangekomen op de campus stond daar toch de grootste verassing te wachten, maak er maar gerust meervoud van. Niets vermoedend stapte ik de woonkamer binnen. Die was van top tot teen opgedoft met slingers, ballonnen, vlaggetjes, strikken en alle andere decoratie die je je maar kunt bedenken. En op tafel… stond een prachtige slagroomtaart en een bloem met kaarsjes die de komende uren non-stop ‘happy-birthday’ produceerde. Daar werd ik toch heus stil van. Terwijl ik nietsvermoedend in het vliegtuig lag te pitten, hebben allerlei mensen zich hier geweldig uitgesloofd om er een groot feest van te maken. Maar de verrassing was nog niet compleet, want bij een verjaardag hoort ook visite. Daar stroomde de complete office leeg en onder toezicht oog van de directeur, de manager, de secretaresse, de accountant, de chauffeur en allerlei andere vrienden mocht ik de prachtige taart aansnijden. (Klein detail: terwijl ik mijn uiterste best deed om een hartjesvorm in gelijke stukken te verdelen, wat echt niet makkelijk is, siste Jackie in mijn oor dat ik de stukken echt ‘much too big’ sneed. Die hebberige Hollanders ook..;) Nadat ik met het thuisfront had gebeld en een prachtig cadeau van Nelske in ontvangst had genomen, ben ik even met Jackie naar de school geweest. Daar hebben de kleuters met grote blijdschap een ballon in ontvangst genomen en werd er aan alle kanten geluk gewenst. Toen was daar de bel voor de lunch en kwamen alle kinderen naar buiten. En Jackie riep maar tegen een ieder die het horen wilde: ‘say happy birthday, it’s her birthday!’ Dan weet je wel ongeveer hoe dat gaat hier. Gelukkig heb ik twee handen en twee armen en konden er aan beide kanten best 15 kinderen tegelijk mijn hand schudden. Er zijn me nog nooit zoveel ‘many more years’ toegewenst als vandaag denk ik..! En dan is daar nog een grote reden tot blijdschap, namelijk: zaterdagavond (na een hele dag zonder wifi) was daar ineens DE gemiste oproep. Dat klinkt spannend hè, DE. Dat was het ook! DE gemiste oproep van mijn geliefde oudste broeder. Toen ik terugbelde hoorde ik het direct, babygehuil. Aaaaahh! Een lief klein babymeisje is geboren. Wat bijzonder! Ik denk dat de kleine Myrthe het afscheid hier straks iets verzacht.. Nu begrijpt u vast waarom ik me een gelukkig mens voel..

Woensdag 21-12-2016

Zoals beloofd, nu even over afgelopen week/weekend. Woensdagavond vertrokken we richting Delhi om vervolgens vrijdag naar Agra te rijden en zaterdag naar Jaipur. 3 indrukwekkende steden in het noorden van India. Wat een geweldige trip was dat en wat hebben we ontzettend veel gezien en meegemaakt. Ik weet werkelijk niet waar ik moet beginnen. Bij de heerlijke hotelbedden, de rennende butlers, de lopende buffetten, en de regendouche? Nee, dat zou toch iets te jaloersmakend zijn voor onze hardwerkende, vroeg opstaande, door de kou ploeterende bloglezers. Bij alle prachtige kastelen en historische overige bouwwerken die we hebben bezichtigd? Dat kunt u beter even op de foto’s bekijken. Dan zult u zien over wat een kunst India beschikt. En kijk dan vooral even goed naar de Taj Mahal. Die was toch wel het meest indrukwekkend met zijn oneindige hoeveelheid met-edelstenen-ingelegd-marmer. Grappig ook dat onze gids de beste plekjes wist om foto’s te maken. Steeds als hij iets leuks bedacht, griste hij Nelskes mobiel uit handen en gaf nauwkeurige aanwijzingen hoe we moesten staan of zitten. “Zo, schuin op dat bankje. En dan je hand links, nee iets naar voren. Ja, en dan je benen over elkaar, nee andere been. Ja precies, en dan je hoofd iets naar rechts en die kant op kijken. Beautiful!” Best ongemakkelijk wel als er tientallen Indiërs naar je staan te kijken van een afstandje of zelfs foto’s van je maken. Klein detail over de Taj Mahal: de entree kostte voor Indische mensen 40 roepies maar voor ons 1000. Heel apart. Of misschien moet ik vertellen over de enorme verschillen die we in die steden tegenkwamen.. De prachtig aangelegde parken en de goed onderhouden toeristische attracties enerzijds, en dan de magere bedelende kindjes die met uitgestrekte handen op onze autoruit klopten anderzijds. Het is niet alleen schoonheid wat we op onze trip zagen.. Of zal ik schrijven over de gesprekken tussen Jacob en Jackie waar Nelske en ik af en toe helemaal de slappe lach van kregen? Dan zaten we bijvoorbeeld in een restaurant en kwam de ober een bestelling opnemen. “Sir, what do you want?” Jackie tegen Jacob: “I think you can have this soup. Or this one! Oh no, I think this salad is nice for you. Or you can have some bread first. That’s good for stomach.” En dan Jacob met een licht geïrriteerd maar tegelijkertijd ook grijnzend gezicht: “can I speak to him myself? She is always dominating me. She always want to tell what I have to eat.” Waarop wij dan wat gemoedelijk antwoordden dat ze in ieder geval heel goed voor hem wilde zorgen. Of die keer dat we midden in de stad naar een ontzettend muf openbaar toilet gingen waarvan de deur van glas was. Heel bijzonder en tevens ongemakkelijk! Vooral omdat ik er pas achter kwam toen ik eruit stapte. Of van die keer dat de taxichauffeur tussen Agra en Jaipur in een klein dorpje de auto stilzette en uitstapte omdat hij de bandenspanning even moest controleren. Dat bleek inderdaad niet uit de lucht gegrepen want wat bleek.. De rechter achterband was zo plat dat de velg op de straat rustte. Geen enkele paniek. Zonder er maar één woord aan vuil te maken haalde de chauffeur de reserveband tevoorschijn, schroefde de ene band los, de andere weer vast en klaar. Het zag er zo simpel uit, ik denk dat ik het de volgende keer ook wel kan;) Wat ik zeker ook moet vertellen was die keer dat we op olifanten zouden gaan rijden. De olifanten waren helaas al klaar met hun ritjes, dan moesten het maar kamelen worden. Daar zaten we dan, op zo’n enorm hobbelend beest. Een klein jongetje hield een touw vast en leidde de kameel dwars tegen het drukke verkeer in. Onder onze voeten raasden de auto’s, riksja’s en brommers. Nadat we onze ergste angsten overwonnen hadden, was het wel ontzettend geestig. Als de mensen al gigantisch naar ons loeren als we gewoon over straat lopen, kunt u zich er vast een voorstelling van maken hoe dat is als twee witte meisjes op en grootse kameel over straat hobbelen. Mensen met mobieltjes verschenen aan alle kanten om foto’s van ons te maken. En daarnaast ook een koopman die druk gebaarde en schreeuwde dat we even bij zijn kraampje vol porselein moesten komen kijken. Tja, dat gaat ook lekker makkelijk op 4 meter hoogte met een onbestuurbare kameel! Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over onze vakantie. Bijvoorbeeld dat ik Nelske zaterdagavond op haar knieën voor de wc aantrof en de complete kipstukken van de KFC er op dezelfde manier weer uitkwamen als dat ze erin gegaan waren. Maar dat is natuurlijk helemaal niet leuk om te vertellen. Laat ik daarom concluderen dat we geweldige dagen achter de rug hebben en dat we ontzettend genoten hebben van de ‘gouden driehoek van India’.

Ik wil nog wel even kwijt dat we, naast het uithangen van de toerist, ook heel nuttige dingen op de school hebben gedaan. Zo hebben we vorige week nog lessen gegeven in class 8. Nelske vertelde een verhaal en daarna leerde ik een liedje aan. Het leek ons een leuk idee om het lied in het Engels aan te leren en daarna ook in het Nederlands. Dat bleek een hele uitdaging. Waar ik geen rekening mee had gehouden was de tweede regel: hoog hoog hoog als de lucht. 4 keer zo’n ontzettend onuitspreekbare ‘g’. Eerst even alleen oefenen met het uitspreken van de letter ‘g’. Allerlei gorgelende, kokkende keelklanken kwamen uit opengesperde kelen. Dan het woordje hoog. Alle focus ging echter naar de letter g, waardoor het woord hoog enkel bestond uit keiharde g’s. En dan nog de lucht. Dat werd omgebouwd tot ‘loekt’. Daarom zongen we gewoon: ggg ggg ggg als de loekt. De kinderen waren apetrots dat ze een heus Nederlands vers konden zingen, en wij waren trots op hen!

Nou, ik ga maar weer eens afsluiten. We wensen jullie vanuit India alvast heel fijne, gezegende kerstdagen! We beginnen er nu ook wel naar uit te zien om naar huis te gaan hoor, maar waarschijnlijk vliegt die laatste anderhalve week wel om.

Veel liefde,

Jolinde

Over switch, selfies en schreeuwende straatverkopers

Laat ik deze blog eens beginnen met mijn oprechte excuses. Excuses aan al onze trouwe lezers die elke dag hun mail checken om te zien of er al een nieuwe blog van hun verre vrienden verschenen is. (Tenminste, dat beelden wij ons in omdat het ons een close gevoel geeft.) In werkelijkheid kregen jullie misschien net een mailtje waarvan je dacht: ‘O nee, alweer zo’n ellelang verhaal met allerlei overdreven situaties.’ Wat jullie er ook van vinden, wij vinden het heerlijk om af en toe de blog te typen. Het geeft ons weer ruimte in ons hoofd om alles te ordenen en de lieve, enthousiaste reacties doen ons erg goed.

Vorige week woensdag zaten wij er even helemaal doorheen. Ik was dan ook vast van plan om een ontzettende zeurblog te gaan schrijven over alles wat we hier tegenkomen en waar we ons ontzettend aan ergeren. Lekker zeuren over die cultuurverschillen die soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Cultuurverschillen zijn erg interessant en verbazingwekkend. Maar soms ook verschrikkelijk irritant. Frustrerend. En vermoeiend. Neem bijvoorbeeld het lange proces dat voorafging aan de komst van Jacob. Elke week werden we weer gerustgesteld met de mededeling dat hij waarschijnlijk morgen zou komen. O nee, toch overmorgen. Helaas, hij komt toch volgende week. En zo ging het maar door. Wij bleven geduldig glimlachen, vriendelijk vragen naar hoe het met zijn gezondheid was en allerliefst onze steun betuigen. Maar woensdag was de maat een beetje vol. Jackie moest weer naar Chennai voor een bruiloft. Maar toen ze terugkwam bleek dat ze amper naar die bruiloft was geweest. Mijn ‘westerse-directe-cultuur-open-communicatie-mind’ popelde om te vragen waarom ze nou echt naar Chennai was geweest. (Dat kun je ons toch gewoon eerlijk vertellen?) Jo beet van zenuwen op haar nagels, zich voorbereidend op een veel te directe vraag van Nelske en een panische situatie. Gelukkig hield ik me net in. Maar toen bleek ook nog eens dat Jacob, (die ons al een maand lang beloofd was en nu toch écht met Jackie mee zou komen), niet uit de auto stapte. We keken elkaar aan en telden tot tien. Op de vraag waarom Jacob er niet bij was, antwoordde Jackie dat hij de dag daarvoor een afspraak had gehad in het ziekenhuis. ‘So therefore, very difficult…’ Toen was daar welhaast de cultuurclash gekomen. Ik stond echt op het punt om te zeggen: ‘Maar als hij gisteren een afspraak had, kan hij vandaag toch mee?’ (Wat natuurlijk veel te direct en onbeleefd was geweest.) Jo begon gelukkig over een ander onderwerp en ik hield me ter nauwe nood koest. En zo zijn er een hoop andere dingen die ik zou kunnen opsommen. (Zoals de ‘zieke’ Calvin die met 37,6 graden ‘koorts’ toch echt direct aan de antibiotica moet.) ’s Avond in bed hebben we onze frustraties geuit. (Vooral ik.. Jo is gelukkig het geduldige type dat me een beetje in de Indian-culture-mood houdt.) We waren in een dal, we waren het echt even zat. Ik weet dat het cultuur is, maar soms heb ik echt behoefte aan duidelijkheid, eerlijkheid, openheid. Nu ik er weer aan denk, komen er verschillende taferelen boven. Maar ik zet hier een punt. Als er niet een omslag was gekomen, had u waarschijnlijk een hele blog lang naar dit soort gezeur moeten luisteren. (En ja ik weet het, in mijn geval zou dat een verschrikkelijk lange zeurblog zijn…) Groot geluk voor u, en nog veel fijner voor ons: ER IS EEN SWITCH GEKOMEN. Ja, ik typ dit met hoofdletters omdat we er zo ontzettend van zijn opgeknapt. En ik zie het echt als een geschenk van God, Die in ons dal ons weer het mooie en goede liet zien. Gelukkig zijn we hier niet aan onszelf overgeleverd…

Want, donderdagmiddag, na tijden van wachten en hopen, is Jacob eindelijk in ons huis gearriveerd. Toen hij binnenstapte staarden wij hem vol ongeloof aan en wilden haast op hem afrennen. Doordat we het zoveel over hem hebben gehad, lijkt het wel alsof we hem heel goed kennen. (Wat natuurlijk helemaal niet zo is.) Gelukkig bedachten we ons en gaven we beleefd een hand. Het werd ons meteen duidelijk wat zijn komst betekende. Alles werd voor hem klaargezet, hij is hier echt de directeur, de koning in eigen persoon. Wát een vriendelijke man, wát een rust en vrede kwam er ineens in het huis. Alle frustraties die we hadden omdat zijn terugkeer zolang was uitgesteld, verdwenen als sneeuw voor de zon. (Oké, die vergelijking past meer in Nederland.) We schaamde ons en waren diep dankbaar dat hij na tijden van ziek zijn, zich volledig voor ons ging inzetten. (Terwijl hij al zoveel aan zijn hoofd heeft.) Meteen kwamen allerlei plannen op tafel. We dachten dat we wel bijna klaar waren met ons onderzoek, maar hij vertelde ons dat we samen naar een heel aantal andere scholen zouden gaan om te vergelijken. Ook gaan we woensdag samen met hem en Jackie voor 4 dagen op ‘vakantie’ naar ‘de gouden driehoek van India’. Delhi, Agra en Jaipur, drie steden in het noorden waar we van woensdagavond tot maandagochtend allerlei bezienswaardigheden gaan bezoeken zoals het wereldwonder; de Tai Mahal! WAUW. Onze neerslachtigheid was ver te zoeken. We hebben er ontzettend veel zin in! J Jacob was niet voor niets op donderdag gekomen, ’s avonds was natuurlijk de veelbesproken kerstavond. Elke avond hebben we met het koor geoefend (en vooral veel gelachen) om deze uitvoering tot een succes te maken. We hebben veel nieuwe dingen geleerd. Wist u bijvoorbeeld dat je met de ene voet voor de andere veel beter kunt zingen? Nee? Probeer maar eens. Mensen met twee voeten naast elkaar vallen namelijk sneller om (?) en op die manier kun je ook beter bij de hoge noten. Daarnaast kun je ook veel beter bewegen op de muziek. Juist. Wij moesten er vooral hard om grinniken. Wat we ook erg bijzonder vonden was het bidden om de microfoons. De dirigent kondigde aan dat we iedereen moesten oproepen om te bidden voor de geluidsinstallatie en de microfoons, zodat er niets mis zou gaan. In eerste instantie vonden wij dat wel een beetje vreemd, (onze dominees bidden nooit of hun microfoons het de hele dienst mogen volhouden), maar we realiseerden ons dat het ook iets heel moois is. Hier is zoveel te merken van de afhankelijkheid tot God. Hij zorgt voor alles, ook voor de microfoons, dat is toch niet van zelfsprekend…? Een diepe les voor ons.

De avond was de meest bijzondere en leukste avond tot nu toe. We waren flink uitgedost, ik in een rode sari van een lieve campus-din, waar ik als een pinguïn in rond paradeerde. (Het is echt verschrikkelijk moeilijk om daar normaal in te lopen.) Jolinde met haar prachtige kerstmannenpakje. En iedereen maar zeggen dat we er ‘sooow pretty, sooow beautiful’ etc. uitzagen. En niet alleen zeggen, nee, vooral ook veel klikken. De selfies en foto’s werden van alle kanten van ons geschoten. De afgesproken tijd van repeteren (4 uur) werd verschoven naar 5 uur en de repetitie duurde tot 6 uur (6 uur begon ook het concert). Het ganse koor kwam dus om 10 over 6 nog eens binnendrentelen terwijl het publiek zat te wachten. Het programma was divers. Zo waren er veel koorstukken, toespraakjes van dezen en genen (bijv. een dominee in een wit kleed uit een andere stad), een bijzonder toneelstuk over Jozef en Maria (waarbij een vriend diende als ezel, (de stakker) en een ster aan een touwtje uit de lucht werd neergelaten), gezang van de docenten, een blank meisje dat bijna op de grond viel doordat ze over alle draden struikelde met haar lange saree toen ze haar viool wilde pakken (lange zin!), een trio violen wat een soort van ‘stille nacht’ (met verschillende toonsoorten) uit probeerde te voeren (onder de gedreven leiding van een buitenlandse J) en niet te vergeten de kerstman die op het podium kwam dansen en een beetje met ballonnen naar de kinderen zwierde. We wisten niet wat we meemaakten. Zelf hebben we het publiek ook nog toegezongen met ‘The Lord bless you and keep you’. We kregen veel dankbare reacties. Aan het eind van de avond hebben we buiten, in een enorme kring van 200 mensen (met daarachter alle hostel-kinderen), het ‘Silent night’ gezongen. Dat was erg bijzonder, iedereen had namelijk een kaarsje in zijn hand. In een grote kring met lichtjes steeg het ‘Christ the saviour is born’ uit alle monden op in de donkere nacht. Het voelde adembenemend om hier deel van te zijn. We voelden ons één met alle mensen hier en hoopten dat het nog heel lang zou duren, maar helaas moesten we al snel weer naar binnen voor het eten. Wat ook opvalt hier, is dat er op zo’n avond wel 5 keer, door 5 verschillende mensen wordt bedankt. Zo vergeten ze niet snel iemand te bedanken, (en hebben wij kramp in onze kaken van het glimlachen). Die kramp in onze kaken hield nog wel even aan. Na het concert wilde namelijk alle koorleden, en wel specifiek alle heren, met ons op de foto. Heel vreemd, want wij kennen ze amper. Tenminste, we hebben het veel over ze gehad tijdens de repetities en ieder van hen heeft voor ons een naam. Zo heb je bijvoorbeeld: ‘hoofdband’ - (de jongen die altijd met een hoofdband voor de kou liep), ‘Domenico’ – (die lijkt op ‘Domenico’ uit een boek), ‘vale huid’ – (hij had de meest doffe huid van het koor), ‘ome Benhard’ – (sorry Ben, hij deed ons op een of andere manier aan jouw denken), ‘vioolvriend’ – (de stakker die ook viool probeert te spelen), ‘het gevecht’ – (de jongen die altijd een soort blauw oog had), ‘de knapste’ – (degene die er het meest leuk uitzag), ‘de zoon van de koning’ – (zijn naam is Prince, maar dat verstaan ze hier natuurlijk) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor jullie komt dit misschien heel wazig over, maar voor ons hebben ze allemaal een gezicht. En voor hen hebben wij nu ook voor altijd een gezicht. Te midden van allerlei knusse vrienden, bleven we maar naar de mobieltjes en camera’s lachen. Zelfs ‘het gevecht’ die nog nooit een woord tegen ons had gesproken, (en er ook tamelijk eng uit ziet) wilde dolgraag met ons op een foto. Wonderlijk. We voelde ons net Maxima in het kwadraat. Van alle kanten bleven ze maar komen… Tot Jackie ons sommeerde aan de grote tafel te komen zitten. Met de grote tafel bedoel ik de tafel voor alle eregasten, (de gast-dominee, onze vriend principle, Jacob en Jackie en alle hooggeëerde vrienden), en wij. Ja, dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De hele avond hadden we tussen het koor gestaan en ineens moesten we weer ‘de blanke’ spelen. Onze borden werden gevuld, de meiden van het koor (die net nog onze vriendinnen waren) kwamen langs met het water, en toen ik mijn handen wilde wassen stond ‘vioolvriend’ klaar met een bakje om dat over mijn edele blanke vingers te gieten. De stakker. Wel was het erg gezellig en het eten was wonderbaarlijk lekker. Aan het eind van de avond werd er bij ‘ons thuis’ nog ‘The carols’ gevierd. Dat betekent dat allerlei theologiestudenten met hun docenten en de principles, in je huis kerstliederen komen zingen. Er wordt wat gelezen uit de Bijbel, veel gebeden en er wordt thee met iets lekkers uitgedeeld. Het was enorm gezellig! Wellicht begrijpt u nu ook wat ik bedoel met de grote omslag. We genoten enorm en we stuiterden van de energie en liefde die we van deze mensen hadden gekregen. Daarom deed het ook echt pijn toen we van de koorleden afscheid moesten nemen (omdat die nu op vakantie gaan). Het gevoel dat je deze mensen nooit meer ziet, terwijl je er zoveel mee had, is echt heel naar. Gelukkig hebben we elkaar en kunnen we nog veel foto’s terugkijken van alle geestige momenten!

Phoe. Wat een lang verhaal al. En ik heb nog niet eens verteld over zaterdag. Laat ik het dan maar snel proberen. Vrijdag hebben we allerlei interviews met kinderen gedaan en geobserveerd. Alle interviews zitten er nu op, het eind van onze gegevensverzameling lijkt echt in zicht! Zaterdag zijn we met Jackie naar Hyderabad geweest. Allereerst gingen we op weg naar een museum. We werden vergezeld door lieve vriend Clement (ja, dat was 2 weken geleden de held van de dag). De stakker diende als een soort bewaker en vertaler, samen met iend chauffeur. Omdat blanken blijkbaar een goede plek in de auto moeten hebben, ging Jackie helemaal achterin zitten. Ze bleek erg krap te zitten en we stonden er op dat ze even wisselde. Dat is een heel spektakel op deze wegen. Terwijl de chauffeur allerlei uitwijkmanoeuvres deed, paradeerden Jackie en Jolinde tegelijkertijd in het midden van de auto. De stakkers werden van de linker naar de rechterdeur geslingerd terwijl ik krom van het lachen onder mijn stoel lag. Eenmaal bij het museum moesten we in een lange rij wachten op de entree. We dachten een museum in te stappen. Onze verwachtingen waren totaal anders. Het museum betekent hier namelijk niet een stil, lege ruimte met schilderijen. Nee, meer een verschrikkelijk vol, warm, klein hok, waar honderd mensen tegelijk naar een jas van een koning willen kijken. Je staat gewoon in een rij en zo loop je langs de interessante potjes, lapjes, borduursels en wonderlijke schilderijen. We deden natuurlijk alsof we er geen genoeg van konden krijgen. Plotseling kwam er een vader met allerlei donkere kindjes op ons af. Hij dropte zijn kinderen, inclusief een huilend kind van 1, voor onze voeten en nam een foto. Vele foto’s volgden van ouders die het interessanter vinden om hun kind met een blanke te fotograferen, dan om de attributen in het museum te zien. Na een aantal wonderlijke taferelen gingen we op weg naar onze lunch. Na zo’n 2 uur rijden door de stad, (met een speed van ongeveer 5 meter per minuut), kwamen we aan bij een of ander muf restaurant. Aangezien hier geen navigatie of straatborden zijn, moet je gewoon om de 100 meter even stoppen om het aan iemand te vragen. En dan heb je geluk als ze dezelfde taal kunnen spreken… In het restaurant was werkelijk niemand te zien, maar dat kwam wellicht omdat het al half 4 was geweest. Toen we even naar de wc gingen vertelde Jackie dat ze erg blij was dat we met z’n drieën gingen. In de andere wc zat namelijk een man en stel je voor dat je er dan in je eentje staat. Wij keken haar verbaasd aan en een vreemd onderbuik gevoel vertelde ons dat het toch wel erg prettig is dat ze altijd als een soort trouwe moeder-hen om ons heen is. Het eten bestellen kostte wederom enige tijd, het moet van Jackie vooral niet spicy zijn en alles wat lam heet wordt zorgvuldig door ons gemeden. Na enige struggles met meneer de ober kwam er toch een redelijk fatsoenlijk maaltje op onze borden. Na de maaltijd werd er een kopje geserveerd op een schoteltje met flarden melkvellen en een slootje thee. In het kopje zat de andere helft van de melkthee. Toen we wat verfrissingssnoepjes kregen, ontdekte Jackie een minuscuul-kleine mier, die met een vergrootglas waarschijnlijk nauwelijks te zien was. Toch werd meneer de ober onmiddellijk geroepen en de arme vriend schoot voor een nieuw schaaltje verfrissingssnoepjes. Na de maaltijd gingen we shoppen. Hmm, het was meer angsten uitstaan tussen allerlei kraampjes. We werden door de chauffeur midden op de soort-van-snelweg gedropt en moesten tussen de riksja’s en razende motors de overkant zien te bereiken. Angstig! Toen we daar waren, kwamen de mensen als vliegen op ons af. Parels, ballonnen, speelgoed, sjaals, zakdoeken en schoenen werden ons van alle kanten aangeboden. Een man met bloemen op zijn hoofd, een vrouw met een enorme kar vol leggings en een klein jongetje met allerlei kettingen drongen om ons heen. We wisten niet waar we kijken moesten. ‘Do you want to buy something?’ vroeg Jackie. Ja, maar wat? En waar? En hoe? En vooral: voor hoeveel? Als je hier iets wilt kopen doe je dat namelijk voor ongeveer de helft van het gestelde bedrag. Gelukkig hadden we onze trouwe vriend Clement en de driver die als een soort bewakers om ons heen hingen en regelmatig de gevraagde prijs naar minder dan de helft konden afdingen. Na een poosje kregen we er echt plezier in. Het was een hele belevenis. Overal mannen met allerlei parelkettingen om hun arm, inclusief aansteker om te bewijzen dat het echte parels waren. En boven de schreeuwende en duwende menigte steeg ook nog de stem van de minaret. Wat een sfeer. Toen we op een gegeven moment ook nog twee koffers kochten (voor al onze aanwinsten op de terugweg), moest en zou de arme driver die dragen. De stakker liep maar achter ons aan met twee grote koffers op zijn rug… We merken dat we ons steeds beter kunnen verplaatsen in de cultuur. Zo zijn we erg goed geworden in het afwijzen van alle verkopers en weten we al aardig hoe we moeten afdingen. Daardoor begint zo’n hectisch gebeuren ook echt leuk te worden. Helaas kunnen we echter geen ritje naar Hyderabad overleven zonder paracetamol en toen we de auto weer bereikten moesten we er ook minstens twee nemen om weer een beetje helder te kunnen nadenken.

Zondag hebben we een rustige dag gehad. Ons programma voor deze week ligt al helemaal vast. Jacob is echt een goede planner. We hebben heel veel zin in alle activiteiten die hij voor ons heeft uitgestippeld. Tegelijk is het nu wel een erg dubbel. Door het verdrietige nieuws van het overlijden van tante Anna, (Jolinde’s oudtante), voelt het een beetje misplaatst dat we hier zo aan het genieten zijn. De afleiding doet aan de ene kant goed, aan de andere kant zijn we met onze gedachten ook bij de familie. We bidden voor jullie en hopen dat jullie Gods troost mogen ervaren in deze verdrietige tijd. Iedereen weer ontzettend bedankt voor de reacties. De volgende blog hopen we D.V. te schrijven vanuit het noorden van India. (Opa en oma Baan, bedankt voor het goede idee! Samen met Jacob en Jackie gaan we hier zeker van genieten.) Ook willen we jullie vragen te bidden voor het werk wat hier gedaan mag worden. Nu we steeds meer ingewijd worden in de plannen op deze campus, merken we ook dat Jacob (en de rest van de staf) tegen veel moeilijke situaties aanloopt. Het dienen in Gods werk is voor hem een vreugde en tegelijk gaat het zeker niet zonder problemen…

Tijdens deze koude decemberdagen in Nederland, wensen we jullie veel warmte toe vanuit het hete India!

Veel liefs,

Nelske

Goede bekomst!

Vol energie type ik een nieuwe blog! Hoe ik aan die energie kom? Nou, vanwege het ontzettende ontbijt dat we net verorberd hebben. Ik zal kort beschrijven hoe dat er uitzag. Als eerste had je daar een hele forse omelet. Daarop volgden vier pannenkoeken. Opgerold en met een mengsel van kokos en een héleboel suiker opgevuld. Dat is typisch voor het eten hier; of heeel spicy, of heeel zoet! Er werd ons verteld dat je als buitenlander in India meestal afvalt. Nou, onze kookdinnen zorgen er wel voor dat dat niet gebeurt! De woorden ‘tsaaloe’ (genoeg) en ‘kontsjie’ (klein beetje) die we geleerd hebben, komen dan ook wel van pas. Om even terug te gaan naar het ontbijt.. Het eindigde, als kers op de taart, met een schaal overheerlijk fruit. Wat ze daar precies mee doen, is ons niet helemaal duidelijk. Op een of andere vreemde manier had de peer een enorme knoflooksmaak. Net als gisteren, toen kregen we watermeloen. Toen Nelske aan een van de dinnen vroeg wat die korrels erop precies waren, antwoordde ze met een trots gezicht: ‘pepper and salt, madame!’ Het is niet echt het seizoen van de meloenen, daardoor zijn ze wat smakeloos. Geen enkel probleem, dan brengen we ze toch wat op smaak met peper en zout? Dat is weer eens wat anders..

Ik bedenk dat het al best lang geleden is dat we een blog geplaatst hebben. Intussen is er weer van alles gebeurd. Donderdag en vrijdag veranderden onze stemmige kleding in veelvervige rokken, onze blanke handjes in een bond spektakel en de witte muur van de school in een waar schilderij. U raadt het al; we zijn aan het schilderen geslagen. Schilderen is een inspannende bezigheid waarbij je je goed moet concentreren. Dat gaat best, zolang de kinderen in hun klassen zitten. Maar dan komt daar dat moment dat de gong haar slagen laat horen en honderden kinderen hun klassen uitstormen. Natuurlijk is het interessant om te kijken naar twee vervende juffen, dat snappen wij ook wel. We glimlachen vriendelijk naar alle ‘nice-teacher-schreeuwende’ kinderen, maar als er ineens vanuit het niets een enorme rode streep op de muur verschijnt, en niemand weet wie het gedaan heeft (zelfs het jongetje met de rode verf aan zijn vingertop en zijn nog rodere wangen niet) dan zijn we toch wel blij met de oppasser die met zijn venijnige stokje de kinderen wegjaagt. Het eindresultaat is gaaf geworden (al zeggen we het zelf), ik zal er een foto van plaatsen. Wat de directeur er precies van vond, was een beetje moeilijk te peilen. Het is een man van weinig woorden en als hij kwam kijken, bleef hij een poos staan zonder iets te zeggen. Behalve dan dat de tekenleraar ons altijd kon helpen en dat de dame op het schilderij nog armbanden om moest omdat alle Indiase vrouwen dat hebben. Dat hij het toch een mooie muurschildering vond, bleek later wel toen hij zei dat de bewuste vrouw net echt leek. Nou, dat was precies de bedoeling!

Vrijdagavond waren we uitgenodigd voor de faculty-meeting. Alle docenten van de CIT (Calvin Institute of Theology) met hun gezinnen en wij met Jackie waren aanwezig. Ontzettend leuk was dat! Ergens achter de campus, tussen de bomen, midden in de bush, was een groot kleed gespannen met een kring stoelen. Op een vuurtje werd gekookt. Grote stukken vis werden gebakken in pruttelende olie, enorme hoeveelheden rijst, chiapatti en salade werden aangesjouwd. Dat koken op een vuurtje was een leuk idee maar onze darmen moesten er wel een beetje aan wennen, misschien was die grote zwarte pan niet zo heel proper of die vis niet zo heel schoon. Het zorgde in ieder geval voor de nodige krampen enzo.. Wij hadden gezorgd voor een pan met pasta. Omdat het hier een beetje lastig is om erwtensoep of boerenkool te maken, hebben we ze maar in de waan gelaten dat dit ook typisch Nederlands voedsel is. Er werd ook een spel gespeeld waarbij opdrachten uitgevoerd moesten worden. Zo veranderde Nelske in een loeiende oer-Hollandse koe, Jackie in een vreemdsoortige hond en moest ik drie punten aandragen waar Barack Obama verantwoordelijk voor was tijdens zijn presidentschap. Hmmm, ik dacht dat ik redelijk op de hoogte was van het wereldgebeuren, maar met allerlei verwachtingsvol kijkende faculties veranderde de daden van de eerste Amerikaanse president van Afrikaanse afkomst (dat wist ik dan weer wel;) in een wazige massa. Toen ik een voorzichtige poging deed over de oorlog in het Midden-Oosten, trok de professor tegenover me zijn wenkbrauwen zo hoog op dat ik haastig m’n mond weer sloot en maar gewoon hard meelachte.

Zaterdagavond hadden we weer een bijeenkomst (ja, het hangt hier van de programma’s aan elkaar), dit keer van de meiden van de CIT. ’s Morgens kwam de organisator naar ons toe om te vertellen dat er speciale tijd voor ons op het programma stond. Wat we dan precies moesten doen? Ja, dat was aan ons. Zingen, een spel, een toneelstuk, een dans, alles is goed. Zodoende zijn we de rest van de middag bezig geweest met het voorbereiden van een cultuur-spel. Het was erg leuk, alleen een beetje krap in het programma, waardoor het ingekort moest worden. De oude dinnen kregen namelijk honger, wat ook wel logisch was aangezien het intussen al half 10 was. Toen we uiteindelijk gingen eten, bleken de saus en het vlees zoooo pittig te zijn dat het voor ons niet echt te eten was. We zijn intussen best wat gewend maar dit was zelfs voor de mensen hier pittig, kun je nagaan. Na een bord droge, witte rijst werd het programma vervolgd met... dansen. Echt iets voor ons. Nou, nee! Al onze muzieklessen in Nederland hebben vast wel voor enig ritmegevoel gezorgd, maar ik kan u vertellen: bewegen op dat ritme voelt toch wat ongemakkelijk. Toen ik al die soepele, bruine meisjes om me heen zag zwieren kon ik alleen maar denken: hoe kom ik weer zo snel mogelijk bij m’n stoel? Het zal wel een kwestie zijn van oefenen;)

Als laatste nog even over het koor. Gemiddeld zijn we zo’n vier avonden in de week in de kerk te vinden om te oefenen voor de kerstuitvoering. Het is jammer dat we geen video kunnen plaatsen op de blog maar je zou ze eens moeten zien zingen. Het zorgt bij ons vaak voor de nodige slappe-lach-neigingen. Ik zal beschrijven wat je dan ziet, vooral onder het manvolk van het koor. We zetten het stuk ‘Run to the manger’ in, er beginnen er al een aantal te glimmen. De dirigent wappert met zijn handen maar de meeste jongens doen net zo hard mee. Vol overgave worden handen in de lucht geworpen, ogen stijf dicht geknepen, dan schijn je beter bij de hoge noten te kunnen. Als het echt mooi is gaan er één of twee of drie bij staan, helemaal in hogere sferen. Een paar jongens beginnen te lopen, door de kerk, totaal in extase. Tijdens de tellen rust stampt de dirigent eens hard met zijn slipper op de grond zodat het hele koor er niet met hem vandoor gaat. Zo gaat dat een beetje. Voor ons eerst wat vreemd maar wel heel mooi om te zien dat er zo vol overgave gezongen wordt. De dirigent sloot gisteravond dan ook af met de woorden: ‘We zingen natuurlijk in de eerste plaats voor God, maar we hebben ook publiek. Willen jullie dus naar voren kijken?’ Uiteindelijk gaat het zingen in de eerste plaats om Gods eer, net als bij de talentenshow zie je dat ook hier terug.

Ik begon met een verhaal over ons ontbijt, maar aan de geuren die nu uit de keuken komen, ruik ik dat het alweer tijd is voor de lunch. Ik ga weer afsluiten. We hopen dat jullie genieten van het heerlijke koude weer in Nederland. Wij genieten nog even van de warme temperaturen hier. We zijn trouwens al over de helft! Ongelooflijk snel gaat de tijd.. Tot horens!

Veel liefs,

Jolinde

‘Woordenwisselingen’

Kijkend naar de titel van deze blog zult u zicht wellicht afvragen waar dit naartoe zal gaan… Hebben ze uiteindelijk toch ruzie gekregen daar in het verre India? Of is er een woedende Indiër tegen hun vreemde westerse gedrag uitgevallen? Niets van dat alles, kan ik u gerust stellen. Deze titel heeft twee betekenissen: het wisselen van Nederlandse woorden en het wisselen van agressieve woorden. Want, zeg nou eerlijk, wie van u kon verwachten dat twee onschuldige, lieve, blanke meisjes, met de beste bedoelingen de hele shopping-hall op zijn kop zouden zetten door haast een gevecht uit te lokken…? Voordat u weer deelgenoot zult worden van dit spannende, waargebeurde verhaal, zal ik u eerst inweiden in de eerste betekenis van het woord ‘woordenwisselingen.’

Zaterdagochtend rond een uur of 12, (toen wij besloten dat het op bed niets doen niet bepaald veel opleverde), drentelde we langzaam naar het terras voor een goede kop melk-met-vel-koffie. Toen we de krakerige hordeur openduwden, om de zoemende muggen te begroeten wachtte ons een grootse verrassing: een witte! Ja heus, daar voor onze neus zat een blanke man, omringt met allerlei waardige campusmembers. Ogenblikkelijk stonden twee voorname campusvrienden op om ons hun stoel aan te bieden en schoot de hulpdin om koffie en thee. Ons oog was compleet gefocust op de blanke verrassing. Hoewel hij er erg Nederlands uitzag, bleek de man uit Canada te komen. Hij was dit weekend op bezoek. Het was een hele vreemde ervaring om ineens een andere blanke te zien. Dat hebben we sinds 3 weken namelijk niet meer meegemaakt. Gelukkig waren we zo verbaasd dat we vergaten Nederlandse woorden met elkaar te wisselen over deze nieuwe aanwinst. Enige minuten later bleek namelijk dat de man inderdaad uit Nederland kwam en dus vloeiend Nederlands sprak! Paul, want zo heet hij, vertelde hele verhalen over Canada (met een Canadees accent), zodat we aan het eind van het weekend het gevoel hadden ook nog in Canada te zijn geweest. Maar ja, een man met drie vrouwen in een huis is natuurlijk geen optie. Stel je voor wat er zou gebeuren… Vandaar dat, (u raadt het al), de stakker van mijn vorige blog, lieve vriend Mahendrin, wederom opgetrommeld werd om tijdens elke lunch en verdere ontspanningsogenblikken als gezelschapsvriend te dienen. We hadden wederom diep medelijden, vooral omdat hij slechts enige woorden gewisseld heeft wegens de veel drukkere madam en Paul. We zijn gelukkig niet de enige met een ander Engels accent. Toen Paul zondag avond aan Mahendrin vroeg: “Sow, whaaats haaappening tooeenight?”, begon de arme vriend met beste bedoelingen over “Yesterday we did singing ... You mean the choir? … Tomorrow in the school? … You want to go to city?...” om uiteindelijk te eindigen met een hopeloos: “Sorry, I don’t get it…” Wederom moesten wij onze tanden op elkaar bijten om de beste vriend niet te laten zien dat we eigenlijk helemaal gekanteld lagen. En dat gebeurde wel vaker…, totdat…, het bewuste moment van zondagavond. Onze Nederlandse tradities vasthoudend, deden we gezellig een spelletje met madam en Paul. Het spelletje dat we eigenlijk elke dag wel spelen: Ligretto. Jackie begint er al erg goed in te worden, al spelen wij vaak nog wel met iets van bonen en spek. Halverwege kwam Mahendrin weer aanstappen, zich verontschuldigend dat hij wat laat was. Omdat Ligretto maar met 4 mensen gespeeld kan worden, moest de arme vriend toekijken. Na een paar potjes vroeg ik hem of hij niet een keer wilde proberen te spelen. Uiteindelijk gaf hij toe en ging in de plaats van madam. Nouuuw, nee. Hij zat dan wel op haar plaats, met haar kaarten, maar de aansturing van zijn hersenen gebeurde door de schreeuwende madam in zijn oor. Terwijl wij, krom van het lachen de kaarten probeerden neer te leggen, zat de arme vriend verstijfd van verwarring op zijn stoel met de kreten als: “You have to put there, seee, do it! Faster, faster! That green one over there. No the yellow, faaast. Go, go. You are to late….” etc. in zijn oor. Hoewel we het bijna niet maar hadden, hielden we nog net ons lachen in. Toen madam vervolgens het eten opschepte en een kwart van de bami in het glas water van Mahendrin belandde, brak ons zorgvuldig opgebouwde nuchtere gelaat. Terwijl de vriend om een nieuw glas vroeg, wat uiteindelijk niemand hoorde, liepen de tranen uit onze ogen van het lachen. We kamen werkelijk niet meer bij. Onze drie tafelgenoten staarden ons verbijsterd aan. Wat was er nou zo geweldig grappig aan de bami in het glas? Tja, dat wisten wij ook niet meer. Het duurde een poosje voor we van het snikken bekomen waren. Toen ik mezelf net weer wat in de hand had, vroeg Jo of we het bruine zutje op ons bord toevallig lam was. Paul antwoordde dat het waarschijnlijk geit was. Dat was wederom een aanzet tot snikken. Het werd gewoon gênant… Ik denk dat het vooral de zorgvuldig opgespaarde lachspanningen waren, gecombineerd met de aanblik van een drabje bami in het glas van de arme vriend. Ach ja, we hadden het in ieder geval erg gezellig. Wellicht ook een beetje té gezellig, want door het eindeloze spelletjes spelen op verzoek van madam, kwamen we een half uur te laat bij het koor aan. (Wat volgens haar niets uitmaakte.) Daar bleek iedereen al opgesteld te zitten, maar er was geen zang te horen. Toen we vroegen waarom ze nog niet begonnen waren, bleek dat ze allemaal (30 stuks) op ons hadden gewacht. We konden wel door de grond zakken, de stakkers!

Zaterdag avond hebben we trouwens staan shinen op het podium van de talentenshow. Dat was een geweldige ervaring! De theologische studenten hadden de show georganiseerd, een soort talentenjacht met een winnaar. Wij moesten weer helemaal voorin de zaal plaatsnemen, waardoor we de kandidaten erg goed konden bestuderen. Op hun manier zijn ze zeer getalenteerd. Er was een meisje met een prachtige stem, een jongen met een half vergaan fluitje (die daar toch nog een melodie uit wist te fabriceren) en heel veel ander Indisch talent. Wij stonden ook op de lijst. Helemaal als laatste. Dat zorgde natuurlijk voor de nodige zenuwen. Achteraf was dat gelukkig niet nodig. Omdat we van te voren al duidelijk hadden aangegeven dat we niet meededen voor de winst omdat ze uit respect ons anders vast een prijs zouden geven, kregen we na ons spel en zang een presentje overhandigd. We bloosden van dankbaarheid. Wat een vriendelijke mensen! Vervolgens mochten we de winnaars die door de jury waren geselecteerd een prijs overhandigen, (als echte koninginnen…). Hetgeen ons het meest verwonderde was dat de hele avond in het teken stond van ‘het gekregen talent’. De show draaide niet om de studenten, met groot of kleinere talenten, maar om hun Maker die ieder een eigen talent heeft gegeven. Daarom moest iedereen tot slot ook op het podium komen om te danken voor de talenten. Het stond in het teken van Gods eer! Daarom hoefden we ook niet zenuwachtig te zijn, het gaat toch helemaal niet om ons? Talenten gebruik je niet voor je zelf, maar voor een Ander. Dat is een Indische les die we niet snel meer zullen vergeten.

De kerkdiensten op zondag waren ook heel fijn. Al missen we de Nederlandse diensten ook wel erg. De preekinhoud is misschien niet eens zo verschillend, maar de manier waarop het gebracht wordt wel. Als eerste is de taal een kleine barrière. Het Engels pakt je minder omdat het niet direct op je beleving/hart inwerkt. Het blijft daardoor heel verstandelijk. Daarnaast spreken de dominees op een eentonige stem, (zoals iedereen dat hier gewend is), wat maakt dat onze aandacht sneller verslapt. Bovendien zorgt het Indische accent er ook nog voor dat we ons echt bovenmate veel moeten inspannen om de boodschap van de preek mee naar huis te nemen. We realiseren ons dat we erg gezegend zijn in onze eigen gemeenten en proberen af en toe daarom ook wat Nederlandse preken te luisteren. Gelukkig gaat het al wel wat beter dan in het begin.

Goed. Tot slot nog even iets over de andere kant van de woordenwisselingen: de agressieve. Dinsdag zijn we met Jackie en de altijd trouwe chauffeur Matthew weer naar de stad geweest. Ditmaal om Sari’s. (Dat zijn lange Indische gewaden, gemiddeld 6 meter lang, die de vrouwen hier dragen.) Toen we de gigantische winkel binnenstapten, wisten we werkelijk niet waar we moesten kijken. Overal lagen lappen stof opgestapeld. Alle tinten, soorten en maten door elkaar. We liepen, op advies van Jackie, eerst even rustig de winkel door. Hoewel rustig..? Per tafel stonden zeker 2 Indische medewerkers die ons direct wat aansmeerden en de complete 6 meter lappen uit de verpakking rukten, zonder dat wij daarom hadden gevraagd. We staarden angstvallig naar de lappen en naar de vloer want als we voor ons uitkeken dan staarden minstens 15 paar ogen terug. Alle werknemers hielden namelijk elke stap in de gaten en als ik nog maar mijn hand naar een lap stof liet gaan kwamen er twee op me afrennen om te vragen of ik hem wilde kopen en of ze al een rekening konden maken. Jackie had gelukkig door dat het ons bijna tot wanhoop dreef, dus nam ze ons mee naar de zijkant van de winkel waar de Sari’s in kasten tegen de muur lagen. Een aantal vrienden stonden achter de ‘soort van’ toonbank en waren natuurlijk gans bereid om ons te helpen. Jackie vroeg of we er misschien een mochten passen en vier paar hoofden schudden driftig van ja. De meest voorname van hen, een man van in de 40, stapte meteen op me af. Terwijl Jo al schuddend van het lachen het tafereel op de camera vastlegde, stond ik aan de grond genageld. Het voelt tamelijk akward om midden in de winkel, met minstens 15 personeelsleden in een kring om mij heen, te worden aangekleed met een 6 meter lap. En dat door een Indische vriend. Wij konden er natuurlijk hartelijk om lachen en de Indische vrienden met ons. Toen Jo vervolgens in een lap werd gestoken, werd ons lachwekkende tafereel plotseling doorbroken. Achter ons hoorden we een man hard schreeuwen. De soort van forsgebouwde manager (bleek later) met flinke hindoestip, begon te brullen tegen de vriend die ons had aangekleed. Allerlei Indische termen slingerden om onze oren en het werd doodstil in de winkel. Alle vrienden keken gespannen toe hoe dit zou eindigen. Langzamerhand kregen we door dat het om ons ging, (de man wees steeds weer driftig in onze richting), en we kregen het redelijk benauwd. Jackie, onze steun en toeverlaat, wist blijkbaar ook niet goed wat ze met deze situatie aan moest. De man bleef maar schreeuwen en tieren en de andere man deed het in iets minder ernstige mate terug. Wij stonden aan de grond genageld en keken elkaar angstig aan. Wat hadden wij misdaan? Mochten we soms niet passen? Jackie kon gelukkig enige van de vele boze woorden opvangen en verklaarde ons dat de man zo boos was omdat een vrouw ons moest aankleden en niet een man. Dat was een schande en dan helemaal bij blanke meisjes! Dat zijn net zo goed ‘onze vrouwen’ beweerde de tierende baas en die moet je met respect behandelen. Ogenblikkelijk kwam er een din opgedraafd die ons verder hielp met het kleden. Pfff, daar hadden we helemaal niet bij nagedacht. Maar het was ook totaal niet bijzonder want we stonden daar gewoon in onze lange gewaden, waar dan weer een gewaad overheen kwam. Tja, echt weer een culturele shock, behoorlijke shock in dit geval. Om dat de manager een half uur later nog steeds her en der wat boze kreten naar de man uitte, vertelde Jo hem (op bevel van Jackie), dat het voor ons echt ‘no problem’ was. Of het daarmee helemaal opgelost is weet ik niet. Hopelijk heeft de arme vriend niet al teveel stokslagen gekregen. Uiteindelijk hebben we prachtige Sari’s gekocht die we vanmorgen naar de naaister in Yacharam hebben gebracht. Daar zal ik niet verder over uitweiden want de foto’s spreken wellicht voor zich. Deze week hopen we op de schoolmuur te gaan schilderen, tussen alle onderzoeks-bezigheden dus ook nog wel wat ontspanning..

Zoals jullie kunnen lezen hebben we het hier nog steeds heel goed naar ons zin. We genieten volop van deze bijzondere, mooie en ook lachwekkende gebeurtenissen. Tegelijkertijd denken we veel aan jullie en door jullie reacties en berichtjes voelen we ons soms weer even helemaal in Nederland. We gaan hier snel weer even wat woorden wisselen met de studenten… Bedankt voor al jullie steun en tot snel weer!

Liefs uit India,

Nelske

Bloemetjes en sterretjes

In Nederland hebben Nelske en ik geregeld wat problemen met ‘trein’ en ‘tijd’. Zie je twee meisjes onverantwoord hard over een kruispunt vliegen om vervolgens rood, bezweet en hijgend in de trein te zitten (of net niet), dan bestaat er een kans dat wij dat waren. Wat dit verhaal met ons verblijf in India te maken heeft? Het volgende: dinsdag hebben we ook hier de bus gemist. Dat voelde dus een beetje zoals thuis. Eén verschil: nu konden wij er niets aan doen. Het kwam namelijk zo:

Iedere dag gaan er vijf schoolbussen vanaf de campus naar de omliggende dorpen en weer terug om kinderen te halen en te brengen. Toen wij de directeur vroegen of we een keer mee mochten om te kijken waar de kinderen wonen, schudde hij als altijd druk zijn hoofd en antwoordde: “sjoer, sjoer! We spraken af om er om 15.30 te zijn want om 15.40 vertrekken alle bussen. Stipt als we zijn, stonden we ruim op tijd weer voor zijn bureau. Of we nog even wilden zitten, omdat er nog genoeg tijd was. Prima, hij zal het wel weten. Ietsje ongeruster werden we wel toen er werd gevraagd of we wat drinken wilden. Nou, snel een glaasje water is wel lekker. Ondertussen was het bijna 15.40 en nochtans maakte de beste man geen aanstalten om ons de bussen te wijzen. Vanuit onze ooghoeken zagen we door het raam de kinderen naar de bussen lopen. De eerste bussen vertrokken. En nog maakte vriend directeur niet de indruk dat hij op ging staan. Om 15.45 stond er nog één bus. Oh, die zal dan wel op ons wachten, dachten we. Wacht, daar stond hij op en liep naar de deur. “We hebben nog wel wat tijd over, zullen we even buiten kijken?”, bromde hij. “Ehm, het is toch al kwart voor 4 geweest?” Met een ruk draaide hij zich om en staarde met grote ogen van schrik snaar de dichtstbijzijnde klok, warempel inderdaad. Op een draf ging hij naar buiten waar we precies de laatste bus uit konden zwaaien. De man z’n schouders zakten een beetje naar beneden en je zag ‘m denken: hoe ga ik dit ooooit weer goedmaken? Een groot medelijnen overviel ons en we wisten niet hoe hard en hoe vaak we moesten zeggen dat het ‘echt helemaal niks uitmaakte’, dat we ‘prima een andere dag konden’ en dat we ‘hier voorlopig nog wel zijn’. “I don’t understand”, mompelde hij, maar toen hij op z’n horloge keek werd alles duidelijk. Het ding was 2 uur geleden stil blijven staan en dus bleef het maar 14.00 uur. Waarschijnlijk had hij zich al 100 keer af zitten vragen waarom wij toch zo vroeg gekomen waren en hoe hij ons al die tijd bezig moest houden. Aan het eind van ons bezoekje vermeldde hij, ondanks onze geruststellingen, “I have disappointed you.”

Om maar even in schoolsferen te blijven, gisteren hebben we zelf onze eerste echte lessen gegeven. Dat was een hele belevenis en ontzettend gaaf! We hadden een les bedacht met een moraal. Eerst een verhaal en daarna een creatieve verwerking van een papieren bloem waarop de kinderen goede eigenschappen van elkaar mochten schrijven. Dapper begon ik met het vertellen van het verhaal. Ik weet niet waar het door kwam, maar toen ik aan het eind vroeg waar het verhaal nou over ging en wat de moraal was, bleef het angstaanjagend stil. Of het kwam doordat ze mijn Engels niet konden volgen, ze een hele andere manier van lesgeven gewend zijn of gewoon niks durfden te zeggen, er was zelfs geen kind dat een poging deed. 30 paar donkere ogen staarden me glazig aan. Gelukkig wist de eigen leerkracht wel waar het door kwam. “Hebben jullie zitten slapen? Geef antwoord! Ja, jullie hebben zitten slapen! Ze vraagt wat!”, schreeuwde ze. Arme stakkers, ze waren een en al aandacht geweest, maar vonden het gewoon een beetje moeilijk. De juf vertelde me dat ik het verhaal nog een keer moest vertellen en dan na elke zin een vraag stellen, dat waren ze zo gewend. Toen ik dus een nieuwe poging deed ging het ongeveer zo: Er was eens een man in India. Waar kwam de man vandaan? ‘India’, goedzo. Hij had twee emmers water. Hoeveel emmers water had hij? ‘Twee’, goedzo. Elke dag liep hij van de rivier naar het huis van zijn meester. Waar liep hij elke dag heen? ‘Van de rivier naar het huis van zijn meester’, goedzo. Enzovoort. Heel apart wel, maar inderdaad, het hielp. Nu snapten de kinderen het verhaal en ook nog de bijbehorende moraal. Vervolgens ging Nelske verder met het uitleggen van de opdracht. Het resultaat was geweldig! Alle kinderen hadden een bloem met in elk blaadje een goede eigenschap van zichzelf die door hun klasgenootjes opgeschreven waren. Wij hadden nog een stickervelletje met allemaal sterretjes mee, voor alle kinderen een stikker om te laten zien dat ze allemaal ‘sterren’ waren. Met een schuin oog keek ik naar de grote jongens achterin de klas, compleet met snor. Zouden zij zich wel serieus genomen voelen als je zo’n ieniemienie stickertje krijgt van de juf? Zorgen waren niet nodig, ook de grote jongens pakten met gretige handen het stickertje aan en plakten hem vol trots op de bloem.

Gisteravond hebben we voor het eerst meegezongen met het koor. Erg leuk was dat, en ook bijzonder. De dirigent is een van de theologische studenten en hij vertelde vol trots dat hij nooit op muziekles had gezeten maar zichzelf had leren keyboard en gitaar spelen aan de hand van youtube-filmpjes. Dan weet je direct ongeveer het niveau van dirigeren;) Verder vertelde hij dat 1 of 2 leden van het koor noten konden lezen. Precies, dat maakt ook een hoop duidelijk. Het repertoire van het koor is heel divers, maar dan ook echt heel divers. Zo zijn er twee stukken in Telegu (voor ons een leuke uitdaging) compleet met drum, gitaren, keyboard en mooie uithalen, waar de noten van ontbreken. En bijvoorbeeld ook het Gloria van Vivaldi. Dat laatste is voor het koor heel moeilijk. Toen we na driekwartier een gedeelte in hadden gestudeerd, keek de dirigent nog eens goed op zijn blaadje, glimlachte schuldbewust en zei dat hij niet zo goed gekeken had, het waren geen korte maar lange noten. Nou, dan doen we het toch nog een keertje over? Wij hadden intussen driekwartier op onze kiezen zitten bijten om niet de eigenwijze wij-weten-het-beter-Nederlander uit te hangen. Gelukkig kwam het uiteindelijk vanzelf op z’n pootjes terecht. Vanavond is er een talent show, waar wij ook aan meedoen. Op bevel. Nels op de plastic viool zonder schoudersteun maar met e-snaar die bijna knapt. Ik op een geleende gitaar van een jongen. Toen ik aan de dirigent van het koor vroeg of de jongen de gitaar niet zelf nodig had antwoordde hij geruststellend: ‘nee joh, die jongen speelt verschrikkelijk, hou die gitaar alsjeblieft zo lang mogelijk.’ Arme stakker. Het maakt me wel een beetje ongerust dat ze hiernaast in de kerk tot midden in de nacht aan het oefenen zijn en dat ik eigenlijk pas gisteren besloten heb wat ik zal zingen. Maar een geluk, wat we hier ook doen, ze vinden het allemaal goed en vinden ze het lelijk, dan zal nog niemand dat zeggen!

Verder is Jackie weer terug uit Chennai en dus kan de arme Angelin weer bij haar eigen familie eten. Maandag schijnen we naar een museum te gaan samen met Jackie. Leuk om weer een keer de campus te verlaten want dat is ten strengste verboden met z’n tweeën. En dus luisteren wij daar gehoorzaam naar. Goed, ik ga weer afsluiten! Nogmaals bedankt voor alle berichtjes vanuit Nederland en een goed weekend!

De held en de stakker van de dag

U zult wel denken, wat een vreemde titel voor een blog. Wellicht is enige uitleg hier van toepassing…

Wanneer de zon ’s avonds in de aarde zakt, de maan langzaam oprijst, de temperatuur met forse sprongen daalt en het licht in de voorste kamer van het Grace-house wordt gedoofd, klinken slechts twee iele stemmen door het suizen van de bomen. Afgemat en aangedaan van de ervaringen van de dag hoort ge de linker stem zeggen: “Wie was het vandaag?” De krekels, sprinkhanen en al het andere gedierte rondom dat kamertje in het Grace-house laten luidkeels van zich horen. Alsof zij zelf het antwoord wel weten. Dan is daar plotseling de tweede stem: “De stakker of de held?” Even zwijgen de dieren in het veld. Dan volgt het antwoord van de eerste stem weer: “De held.” Nu wordt het plotseling heel stil, de natuur lijkt zijn adem in te houden. Alleen het zachte suizen van de wind door de bananenbladeren is te horen. Eindelijk is daar het verlossende antwoord: “Office-iend; Clement!” De krekels slaken een zucht van verlichting, Clement heeft vandaag de nobelprijs ‘held van de dag’ gewonnen. Je zult het maar op zak hebben… “En stakker?” vraagt nu de tweede stem. Wederom een ijzige stilte. “Sowieso Mahendrin. Wat een stakker!” De tweede stem grinnikt instemmend. Nu de stilte in dat kamertje neerdaalt, verheffen de hagedissen zich in een eindeloos snikken om de stakker van de dag. Och arme, je zult het maar op je naam hebben staan vandaag… De krekels daarentegen verheffen zich des te luider om de held van de dag te bezingen. En de spinnen? Die wachten rustig wevend af wat de volgende dag zal brengen…

Wellicht is het u nog steeds niet helemaal duidelijk wat de strekking van dit wonderlijke verhaal precies is… Lees dan deze blog, hopelijk begrijpt u daarna het dagelijks weerkerende ritueel wat hierboven is beschreven. Het is vandaag maandag 21 november. Dat betekend dat we al 2 volle weken in India zijn. Het lijkt al zo lang geleden dat we op Schiphol afscheid namen, maar eigenlijk duurt het ook nog best lang voor we weer terug zijn. Gelukkig hebben we het hier heel erg naar ons zin. De ‘cultuurshock’ waar we op school voor gewaarschuwd werden, heeft zijn intrede wel gedaan. De eerste week was vooral veel genieten van bijzondere ervaringen. De tweede week was voor mij (N) wat heftiger omdat ik door het ziek zijn alle muffigheid hier even behoorlijk zat was. Nu we in de derde week zijn beland, merken we dat we ons steeds meer aan gaan passen en er daardoor ook veel meer van genieten. Nu zult u denken; ze beleven vast niet meer zoveel gekke dingen, het wordt al logischer. Nou, nee. Juist toen we dachten dat we wel zo’n beetje begrepen waar we aan toe waren, werden we weer verrast door een bijzonder wonderlijke situatie. Een van onze opdrachten was om op de school een presentatie te geven aan de leraren. Daar hebben we meteen ons onderzoek aan gekoppeld door wat statements over Character Edutation erin te zetten en de leraren te vertellen wat wij daar zelf al van wisten. Ook hadden we bedacht dat het meteen wel erg handig was om een vragenlijst uit te delen, zodat we weer een meetinstrument voor een van onze deelvragen konden hanteren. Met de directeur hadden we de presentatie al verschillende keren uitgesteld, maar zaterdag (ook dan is er school) was het moment toch echt gekomen. Op onze vraag op wel tijdstip we dat dan konden doen was het altoos beleefde antwoord: “Ennie tijm joe laik, oll is possibol. Wie wil arrenzj. Sjoere!” Wel kregen we de opdracht om de directeur te mailen zodra we er klaar voor waren. Vrijdagavond ging ons keurige mailtje de deur uit, met daarin het verzoek om het ’s middags te doen. (Achteraf werd dat mailtje 3 dagen later pas gelezen.) Zo zaten wij zaterdagmorgen rustig onze vragenlijst uit te werken, toen er opeens een din voor de deur stond. (Die was door de directeur even opgebeld om ons te komen roepen.) Ze vertelde ons dat alle leraren waren opgetrommeld en op ons stonden te wachten! Shock. Maar het was toch ’s middags? Zodra de din doorkreeg dat we nog bezig waren met de vragenlijst, moest en zouden we de presentatie ’s middags doen. En de leraren dan? “No problem, they will just go back to the classes. We will arrange it!” Okee…, schaamte vervulde ons hart omdat al die lieve vrienden waarschijnlijk voor niets hun klassen hadden verlaten. Toen we ’s middags met bonzende harten én een stapel vragenlijsten de school binnenkwamen, nam de directeur ons meteen mee naar de bibliotheek. Daar stond een ganse projector die speciaal voor de gelegenheid was opgespoord en wat ons het meest geruststelde was de machtig lange tafel met aan iedere kant zeker 15 stoelen. De zenuwen sloegen ons nu echt om het lijf. Grutjes, zo bijzonder zijn we nou ook weer niet. Toen we vroegen of er ook geluid was om een filmpje te laten zien, werd er onmiddellijk een iend aan z’n haren getrokken die voor ons wat geluidsboxen moest halen. Kort daarna kwamen alle leraren binnen. Allemaal gaven ze ons een keurige buiging en groet (zelfs de juf met 3x onze leeftijd) en gingen aan de grote tafel zitten. Toen ik de directeur fluisterend vroeg of de lessen nu klaar waren, bleek uit het antwoord dat alle leraren officieel gewoon les hadden, maar dat oudere studenten nu de klas overnamen. Weer zo’n shock moment! Al die mensen zaten hier voor twee guppies van 20 die even over hun onderzoekje gaan vertellen. We voelden ons ten zeerste vereerd, maar ook een beetje misplaatst. De presentatie verliep goed, de meeste leraren keken zeer geïnteresseerd en af en toe stelde de directeur een vraag of verduidelijkte een situatie uit India. Achteraan konden twee dinnen het blijkbaar wat minder goed horen, want hun ogen sloten zich voor een klein middagslaapje. De statements waren wat lastiger. Dat is ook echt een cultureel dingetje. Wij Nederlanders zijn gewend om, soms zelfs ongenuanceerd, onze mening te spuien. (Zelfs als die in tegenstelling is met die van de directeur.) Hier blijkt dat veel moeilijker. Stonden we daar enthousiast met onze stellingen voor een groep met 20 paar starende ogen. Gelukkig wist 1 lieve, dappere din steeds een goed antwoord te geven en knikte (dat is hier met het hoofd kwispelen) de rest van de goegemeente instemmend. Een andere iend deed ook wat dappere pogingen en tenslotte was er nog een lieve oude din die vertelde dat het soms wel lastig was om de christelijke identiteit aan wiskunde te verbinden. Hierop reageerde de directeur (heel welwillend) dat ze voor elke les 1 (christelijke) waarde moeten opstellen, dus dat het niet lastig zou moeten zijn. Arme din.., ze probeerde het nog zo goed. Gelukkig had het blanke meisje veel begrip voor haar antwoord en onderstreepte dat het in de praktijk inderdaad erg lastig kon zijn. Wat het meest opviel waren de reacties op de stelling dat ‘de karaktervorming op een christelijke school niet anders is als op een seculiere school omdat ze dezelfde waarden hebben.’ Waar de driestar studenten op deze stelling vast allemaal ‘onjuist’ zouden antwoorden, was er in dit gezelschap niet één die het met deze stelling oneens was. Christelijke waarden zijn dezelfde als seculiere waarden. De directeur onderschreef het ook van harte en een aantal leraren deden hier ook een pleidooi voor. De ganse gemeente wiebelde weer instemmend mee. Interessant voor ons onderzoek! Achteraf hoorden we van de directeur dat het merendeel van de leraren hindoe is. Oeps, dat hadden wij niet verwacht met onze presentatie vol christelijke uitgangspunten als: ‘De veze des Heeren is het beginsel der wijsheid’. We hopen dat het de leraren aan het denken zet… Denken moesten ze vervolgens heel hard. De vragenlijst bleek een immens karwij. In Nederland krijgt een leerkracht minstens 60 vragenlijsten per jaar, als het er niet meer zijn. Hier bleken de leraren haast nog nooit zo’n lijst te hebben gezien. Vandaar dat ze over de eerste vier (zeer eenvoudige introductie-) vragen al zo’n 8 minuten deden! Toen ik langsliep om te vragen of ik misschien kon helpen of verduidelijken zag ik wat wonderlijke taferelen. Zo griste 1 din snel haar vragenlijst uit de handen van een andere din die hem blijkbaar voor haar aan het invullen was… Weer een andere din die helemaal achteraan had zitten slapen, had nog maar 2 vragen ingevuld. Toen ik vroeg of ik kon helpen, schoot ze in de houding en schudde driftig van ‘nee’. Ik had plaatsvervangende schaamte toen ik zag hoe beschaamt ze in elkaar dook. (Blijkbaar is dat in deze cultuur echt falen als je een antwoord niet weet.) Na kort overleg met de directeur hebben we de leraren op het hart gedrukt dat ze zich echt geen zorgen moesten maken als ze wat antwoorden niet wisten en dat ze de lijsten aan het eind van de dag mochten inleveren. Gelukkig bleek uiteindelijk dat de vragenlijsten erg goed ingevuld zijn en dat ze een verrijking zijn voor ons onderzoek! Er werd nog een korte statiefoto gemaakt met de guppies in het midden op een koninklijke stoel, (we mochten werkelijk niet eens staan) en toen verlieten alle leraren vol lof en dankbare ogen de zaal. Phoee, wat een belevenis. Tegelijk hadden we wel echt het gevoel dat we hier iets konden bijdragen aan het nadenken over onderwijs. Ik zie opeens dat deze blog alweer veel te lang aan het worden is. Sorry, we beleven hier ook gewoon teveel om het jullie te onthouden. Laat ik dan alleen de stakker en de held van de dag nog even beschrijven.

Omdat Jacob nog steeds ziek is, is Jackie zaterdag middag naar hem toegevlogen om hem in Chennai te verzorgen. Wij waren dus aan ons lot overgeleverd, dachten we. Niets bleek minder waar. Calvin kwam ons het weekend vergezellen en Jackie bleek allerlei instructies te hebben uitgedeeld. Zo is haast elke maaltijd de vrouw van de manager aanwezig, Angelin, om ons gezelschap te houden. Nu vinden we het natuurlijk erg gezellig als ze er is, (want het is een ontzettend lieve din), maar we kunnen ook prima samen eten! Zondagmiddag bleek Calvin ziek te zijn en wij konden alleen eten. Toen Shanti-din druk aan het bellen was, probeerde ik haar duidelijk te maken dat er niemand hoefde te komen omdat we ook prima zelf konden eten. Ze knikte instemmend, dus wij begonnen met de maaltijd. Plotseling ging daar het krakende deurtje open en kwam er een vriend binnenstappen. Met ogen als schotels keken we naar dit spektakel. Hij was ongeveer 40 jaar oud en bleek de accountant van de campus te zijn. Op de vraag waarom hij hier kwam was het antwoord dat hij ons gezelschap kwam houden tijdens het eten omdat Calvin ziek was. Stakker! Toen het belletje van Calvin kwam, had hij op slag zijn vrouw en kinderen en zijn bord rijst verlaten, om bij twee meisjes met hun non-spicy-food te komen eten. De arme man wist even als wij niet heel veel raad met deze bijzondere situatie, maar gelukkig werd het al snel heel gezellig. Na de maaltijd besloten we dat we nog lang niet uitgekeken zijn op al deze verrassingen in dit bijzondere land en dat Mahendrin toch zeker wel de stakker van de dag genoemd kan worden.

De held van de dag was zeker Clement! Wij zaten maandagmorgen namelijk zeer in de put. Op zondag hadden we, op verzoek van een van de dominees, twee stukken uitgevoerd in de ‘sing-and-song-service’. Dat was een belevenis op zich. Met viool, gitaar en zang mochten wij voor de ganse gemeente een Nederlands en Engels lied laten horen. Met een projector met tekst op de achtergrond kon de gemeente de betekenis van de liederen meelezen. Op één keer tekst vergeten en wat valse noten/akkoorden na, was het heel erg mooi om dit in te mogen doen. Na de dienst kwamen allerlei theologische studenten ons bedanken, uitten allerlei lieve dinnen hun oprechte dank en werden we door de dirigent gevraagd om in het koor mee te zingen. Tevens kregen we een uitnodiging (nou ja, het was meer een bevel) om mee te doen aan de solo-song-and-dance competities vrijdag. Grut, daar moeten we maar snel voor gaan oefenen dan. Toen we de kerk wilden verlaten kwam een din ons de USB-stick brengen die we haar hadden gegeven om de tekst op het scherm te laten zien. Nietsvermoedend stak ik die in mijn zak. ’s Avonds bedacht ik me dat ik de volgende morgen even die USB moest back-uppen omdat er behoorlijk wat documenten voor ons onderzoek op staan en dat het een ramp zou zijn als dat allemaal kwijt was. (Alsof ik het al aan m’n water voelde aankomen…) De volgende morgen stak ik twee USB-sticks in mijn laptop, (ik bedacht me dat dit best wel een goeie zet van mezelf was) en wilde de inhoud van de ene USB gaan kopiëren. U raadt het al; die inhoud bleek foetsie. Gewoon verdwenen, compleet verwijderd. Met trillende vingers probeerden we het op Jo d’r laptop ook nog even, maar helaas; de USB was LEEG! Dat kon maar 1 iemand gedaan hebben want ik had de USB na die avond niet meer gebruikt… We bedachten ons een poosje welk een ramp ons nu was overkomen, (allerlei filmpjes van de reis hier naartoe stonden er ook op, als wel alle interviews met de leraren). Daarna slenterden we hopeloos naar de office, in de verwachting dat die mensen onze vrees zouden bevestigen. De USB bleek inderdaad geformatteerd. Zucht… Maar de lieve office-din vertelde ons even zo nuchter dat dit probleempje wel opgelost kon worden. We keken haar ongelovig aan. Op stelt en sprong werden er telefoontjes gepleegd naar de computer-engineer ‘Clement’ en het meisje dat onze USB-stick had gehad. De arme stakker werd na de les onmiddellijk onze kant opgestuurd en stond bevend met haar laptop haar excuses aan te bieden. We stelden haar gerust dat we echt niet boos waren, dat ze er ook niks aan kon doen en dat we hoopten dat het nog opgelost kon worden. De computer-engineer kwam al snel aandraven (al zijn bezigheden voor ons achterlatend omdat het URGENT was (nou dat viel ook wel mee)) en stortte zich op onze USB. (Klein detail: een office-vriend die hard aan het werk was, moest daarvoor ogenblikkelijk zijn computer verlaten.) Terwijl wij in de office bleven wachten, (onder het ‘genot’ van mierzoete koekjes), werden er door 4 paar ogen en 1 paar computer-hersens allerlei onderzoeken op mijn USB verricht. Na drie kwartier kwam het verlossende antwoord: “Ma’am, could you please take a look, the USB is recovered!” We konden de vriend wel om zijn hals vliegen en hem zoenen van dankbaarheid, maar we bedachten ons dat dit best wel vreemd zou zijn in deze cultuur. (Trouwens, in onze eigen cultuur eigenlijk ook wel…) In plaats daarvan bedankten we hem ten zeerste en bestempelden we hem onmiddellijk tot onze held van de dag. Af en toe lijkt India best beholpen, maar door deze situatie (in Nederland zou dit veel ingewikkelder zijn geweest) zagen we dat wij als Nederlanders nog veel van deze mensen kunnen leren! Samen met de opgeluchte din, verlieten we de office, haar verzekerend dat ze zich echt geen zorgen moest maken. Ze kon er vast niets aan doen. Wel hebben we thuis even 2 back-ups gemaakt, zodat we deze mensen niet weer aan het werk hoeven zetten.

Zo. Het lijkt onderhand wel een boekwerk. Ik hoop dat u weer een beetje op de hoogte bent van onze belevenissen hier. Ons onderzoek is in volle gang en we genieten hier enorm, maar natuurlijk missen we jullie ook! Het is daarom super lief dat we zoveel lieve berichtjes krijgen! Heel erg bedankt! J

Veel liefs uit India,

Nelske

(Tevens van de stakker en de held van de dag natuurlijk…)

Alweer shoppen;)

Met een grote grijns op m’n gezicht type ik deze nieuwe blog. Nels en ik hebben net een mailtje gehad van school dat we allebei onze landelijke rekentoets gehaald hebben! Dat gaan we vieren met ehm.. chiappati en milk-thee denk ik..

Gisteren zouden we even wat boodschappen gaan doen in de stad. Dat even werd uiteindelijk van 10 tot half 6, maar goed, dan heb je je eten ook wel weer ingeslagen. Onze vriend chauffeur bracht ons weer veilig naar de bestemming, het verkeer begint al ietsje te wennen. Ogen dicht doen in de auto helpt ook goed! Alhoewel, toen de beste man bedacht dat de parallel liggende weg toch wat rustiger was, reed hij daar zonder blikken of blozen op, ook al lag die weg bijna een meter lager. Met grote ogen keken wij elkaar aan en stamelden wat woorden als: ‘in het ravijn rijden’ en ‘best apart wel’. Maar de auto rammelde niet erger dan eerst dus hij zal wel weten wat hij deed.

Voordat we de supermarkt in mochten, moesten we eerst door een detectiepoortje en werden we in een klein houten hokje volledig gefolieerd. Jackie vertelde ons dat dat was voor de veiligheid in verband met terrorisme. Hmmm.. veilig idee wel. De supermarkt was enorm, drie verdiepingen en alles wat je maar nodig hebt voor levensonderhoud is er wel te krijgen (o.a. Lays, Pepsi en Quaker, Louis). We hebben even een voorraadje zoetigheid aangelegd voor noodgevallen.. Of gewoon als we er zin in hebben;) Omdat we beloofd hadden om ’s avonds te koken, hebben we alles ingeslagen voor een overheerlijke spaghetti. Een van de ingrediënten waren de verse garnalen. Waar we niet echt rekening mee hielden, was dat het nog wel even kon duren voordat we thuis waren. Ik kan je vertellen.. garnalen worden er niet echt beter van als ze 6 uur lang in een warme auto liggen. En ook de rest van de boodschappen begint dan verdacht naar garnaal te ruiken. Toen we een beetje bezorgd aan Jackie vroegen ze nog wel goed zouden zijn, antwoordde ze met een gerust gezicht: ‘no problem, no problem’, ‘this is always what happend when we go for shopping, because the city is so far away’. En ze voegde er aan toe: ‘en niemand wordt er ooit ziek van’ (Nelske even niet meegerekend, denk ik;)

Toen we in de supermarkt onze voorraden ingeslagen hadden, was het inmiddels al half 2. Dan maar even in de stad lunchen. We werden meegenomen naar iets wat totaal niet op een restaurant leek. Een houten schot met een deur erin en voor die deur stond een beveiliger, zo uitgedost als ik nog nooit heb gezien. Compleet met helm met veren, uniform met indrukwekkende manchetten en gouden kettingen. Alsof hij de lakei van de keizer zelf was. Met een grote zwaai deed hij de deur voor ons open en toen was daar toch heus een mooi restaurant. En nog luxe ook. Toen we gesetteld waren, merkten we pas op dat we ongehoord hard aan het praten waren. Eigenlijk viel dat best mee, maar als je om je heen keek zat iedereen zwijgend te eten. Mensen mompelden af en toe zachtjes wat tegen elkaar maar echt gesprekken voeren zat er niet bij, laat staan keihard lachen. Goed om te weten dat het in India heel onbeleefd is om hard met elkaar te praten in een restaurant, anders staren de mensen nog erger naar ons dan normaal.. (En dat is al heel erg!)

Het lijkt misschien alsof we alleen maar leuke dingen doen en weggaan, maar ondertussen zijn we ook heel hard bezig voor ons onderzoek, de interviews met de leerkrachten en de lessen die we gaan geven. Verder hebben we steeds meer contact met de studenten van de theologische school. Dinsdagmiddag hebben we een potje volleybal met de meiden gedaan. Nou ja, volleybal.. Laten we het erop houden dat het er vooral omging dat je lol had. Of je nou keihard met twee vuisten de bal naar de andere kant van de campus stompte, met je platte hand de bal in het net mepte of gewoon met je voet de bal onder het net door schopte, dat maakte niet uit. Gezellig was het wel en hierdoor viel het niet zo op dat de volleyvaltalenten van Nelske en mij een beetje vervaagd zijn. En verder doen we talloze potjes Ligretto. Soms met z’n tweeën maar we hebben het ook aan Jackie geleerd en die vind het ook erg leuk om mee te doen. En als we dan heel veel potjes gespeeld hebben en Jackie heeft nog geen een keer gewonnen dan zegt Nelske ‘spek?’ en dan antwoord ik ‘met bonen’. En op de een of andere manier hebben wij dan ineens heel vervelende kaarten en gaat de eer naar Jackie;)

Tenslotte nogmaals hartelijk dank voor alle lieve berichtjes en reacties! En voor alle mooie, lieve en bijzondere brieven en kaarten die geschreven zijn, elke morgen is het weer een feest om een nieuwe brief open te maken! We hebben gisteren een soort kleverig zutje gekocht waarmee ze op de muur geplakt worden. En trouwens, voer je e-mailadres in als je een mailtje wilt krijgen wanneer er een nieuwe blog geplaatst wordt. Dan mis je niks;)

Veel liefs!