Laat ik deze blog eens beginnen met mijn oprechte excuses. Excuses aan al onze trouwe lezers die elke dag hun mail checken om te zien of er al een nieuwe blog van hun verre vrienden verschenen is. (Tenminste, dat beelden wij ons in omdat het ons een close gevoel geeft.) In werkelijkheid kregen jullie misschien net een mailtje waarvan je dacht: ‘O nee, alweer zo’n ellelang verhaal met allerlei overdreven situaties.’ Wat jullie er ook van vinden, wij vinden het heerlijk om af en toe de blog te typen. Het geeft ons weer ruimte in ons hoofd om alles te ordenen en de lieve, enthousiaste reacties doen ons erg goed.

Vorige week woensdag zaten wij er even helemaal doorheen. Ik was dan ook vast van plan om een ontzettende zeurblog te gaan schrijven over alles wat we hier tegenkomen en waar we ons ontzettend aan ergeren. Lekker zeuren over die cultuurverschillen die soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Cultuurverschillen zijn erg interessant en verbazingwekkend. Maar soms ook verschrikkelijk irritant. Frustrerend. En vermoeiend. Neem bijvoorbeeld het lange proces dat voorafging aan de komst van Jacob. Elke week werden we weer gerustgesteld met de mededeling dat hij waarschijnlijk morgen zou komen. O nee, toch overmorgen. Helaas, hij komt toch volgende week. En zo ging het maar door. Wij bleven geduldig glimlachen, vriendelijk vragen naar hoe het met zijn gezondheid was en allerliefst onze steun betuigen. Maar woensdag was de maat een beetje vol. Jackie moest weer naar Chennai voor een bruiloft. Maar toen ze terugkwam bleek dat ze amper naar die bruiloft was geweest. Mijn ‘westerse-directe-cultuur-open-communicatie-mind’ popelde om te vragen waarom ze nou echt naar Chennai was geweest. (Dat kun je ons toch gewoon eerlijk vertellen?) Jo beet van zenuwen op haar nagels, zich voorbereidend op een veel te directe vraag van Nelske en een panische situatie. Gelukkig hield ik me net in. Maar toen bleek ook nog eens dat Jacob, (die ons al een maand lang beloofd was en nu toch écht met Jackie mee zou komen), niet uit de auto stapte. We keken elkaar aan en telden tot tien. Op de vraag waarom Jacob er niet bij was, antwoordde Jackie dat hij de dag daarvoor een afspraak had gehad in het ziekenhuis. ‘So therefore, very difficult…’ Toen was daar welhaast de cultuurclash gekomen. Ik stond echt op het punt om te zeggen: ‘Maar als hij gisteren een afspraak had, kan hij vandaag toch mee?’ (Wat natuurlijk veel te direct en onbeleefd was geweest.) Jo begon gelukkig over een ander onderwerp en ik hield me ter nauwe nood koest. En zo zijn er een hoop andere dingen die ik zou kunnen opsommen. (Zoals de ‘zieke’ Calvin die met 37,6 graden ‘koorts’ toch echt direct aan de antibiotica moet.) ’s Avond in bed hebben we onze frustraties geuit. (Vooral ik.. Jo is gelukkig het geduldige type dat me een beetje in de Indian-culture-mood houdt.) We waren in een dal, we waren het echt even zat. Ik weet dat het cultuur is, maar soms heb ik echt behoefte aan duidelijkheid, eerlijkheid, openheid. Nu ik er weer aan denk, komen er verschillende taferelen boven. Maar ik zet hier een punt. Als er niet een omslag was gekomen, had u waarschijnlijk een hele blog lang naar dit soort gezeur moeten luisteren. (En ja ik weet het, in mijn geval zou dat een verschrikkelijk lange zeurblog zijn…) Groot geluk voor u, en nog veel fijner voor ons: ER IS EEN SWITCH GEKOMEN. Ja, ik typ dit met hoofdletters omdat we er zo ontzettend van zijn opgeknapt. En ik zie het echt als een geschenk van God, Die in ons dal ons weer het mooie en goede liet zien. Gelukkig zijn we hier niet aan onszelf overgeleverd…

Want, donderdagmiddag, na tijden van wachten en hopen, is Jacob eindelijk in ons huis gearriveerd. Toen hij binnenstapte staarden wij hem vol ongeloof aan en wilden haast op hem afrennen. Doordat we het zoveel over hem hebben gehad, lijkt het wel alsof we hem heel goed kennen. (Wat natuurlijk helemaal niet zo is.) Gelukkig bedachten we ons en gaven we beleefd een hand. Het werd ons meteen duidelijk wat zijn komst betekende. Alles werd voor hem klaargezet, hij is hier echt de directeur, de koning in eigen persoon. Wát een vriendelijke man, wát een rust en vrede kwam er ineens in het huis. Alle frustraties die we hadden omdat zijn terugkeer zolang was uitgesteld, verdwenen als sneeuw voor de zon. (Oké, die vergelijking past meer in Nederland.) We schaamde ons en waren diep dankbaar dat hij na tijden van ziek zijn, zich volledig voor ons ging inzetten. (Terwijl hij al zoveel aan zijn hoofd heeft.) Meteen kwamen allerlei plannen op tafel. We dachten dat we wel bijna klaar waren met ons onderzoek, maar hij vertelde ons dat we samen naar een heel aantal andere scholen zouden gaan om te vergelijken. Ook gaan we woensdag samen met hem en Jackie voor 4 dagen op ‘vakantie’ naar ‘de gouden driehoek van India’. Delhi, Agra en Jaipur, drie steden in het noorden waar we van woensdagavond tot maandagochtend allerlei bezienswaardigheden gaan bezoeken zoals het wereldwonder; de Tai Mahal! WAUW. Onze neerslachtigheid was ver te zoeken. We hebben er ontzettend veel zin in! J Jacob was niet voor niets op donderdag gekomen, ’s avonds was natuurlijk de veelbesproken kerstavond. Elke avond hebben we met het koor geoefend (en vooral veel gelachen) om deze uitvoering tot een succes te maken. We hebben veel nieuwe dingen geleerd. Wist u bijvoorbeeld dat je met de ene voet voor de andere veel beter kunt zingen? Nee? Probeer maar eens. Mensen met twee voeten naast elkaar vallen namelijk sneller om (?) en op die manier kun je ook beter bij de hoge noten. Daarnaast kun je ook veel beter bewegen op de muziek. Juist. Wij moesten er vooral hard om grinniken. Wat we ook erg bijzonder vonden was het bidden om de microfoons. De dirigent kondigde aan dat we iedereen moesten oproepen om te bidden voor de geluidsinstallatie en de microfoons, zodat er niets mis zou gaan. In eerste instantie vonden wij dat wel een beetje vreemd, (onze dominees bidden nooit of hun microfoons het de hele dienst mogen volhouden), maar we realiseerden ons dat het ook iets heel moois is. Hier is zoveel te merken van de afhankelijkheid tot God. Hij zorgt voor alles, ook voor de microfoons, dat is toch niet van zelfsprekend…? Een diepe les voor ons.

De avond was de meest bijzondere en leukste avond tot nu toe. We waren flink uitgedost, ik in een rode sari van een lieve campus-din, waar ik als een pinguïn in rond paradeerde. (Het is echt verschrikkelijk moeilijk om daar normaal in te lopen.) Jolinde met haar prachtige kerstmannenpakje. En iedereen maar zeggen dat we er ‘sooow pretty, sooow beautiful’ etc. uitzagen. En niet alleen zeggen, nee, vooral ook veel klikken. De selfies en foto’s werden van alle kanten van ons geschoten. De afgesproken tijd van repeteren (4 uur) werd verschoven naar 5 uur en de repetitie duurde tot 6 uur (6 uur begon ook het concert). Het ganse koor kwam dus om 10 over 6 nog eens binnendrentelen terwijl het publiek zat te wachten. Het programma was divers. Zo waren er veel koorstukken, toespraakjes van dezen en genen (bijv. een dominee in een wit kleed uit een andere stad), een bijzonder toneelstuk over Jozef en Maria (waarbij een vriend diende als ezel, (de stakker) en een ster aan een touwtje uit de lucht werd neergelaten), gezang van de docenten, een blank meisje dat bijna op de grond viel doordat ze over alle draden struikelde met haar lange saree toen ze haar viool wilde pakken (lange zin!), een trio violen wat een soort van ‘stille nacht’ (met verschillende toonsoorten) uit probeerde te voeren (onder de gedreven leiding van een buitenlandse J) en niet te vergeten de kerstman die op het podium kwam dansen en een beetje met ballonnen naar de kinderen zwierde. We wisten niet wat we meemaakten. Zelf hebben we het publiek ook nog toegezongen met ‘The Lord bless you and keep you’. We kregen veel dankbare reacties. Aan het eind van de avond hebben we buiten, in een enorme kring van 200 mensen (met daarachter alle hostel-kinderen), het ‘Silent night’ gezongen. Dat was erg bijzonder, iedereen had namelijk een kaarsje in zijn hand. In een grote kring met lichtjes steeg het ‘Christ the saviour is born’ uit alle monden op in de donkere nacht. Het voelde adembenemend om hier deel van te zijn. We voelden ons één met alle mensen hier en hoopten dat het nog heel lang zou duren, maar helaas moesten we al snel weer naar binnen voor het eten. Wat ook opvalt hier, is dat er op zo’n avond wel 5 keer, door 5 verschillende mensen wordt bedankt. Zo vergeten ze niet snel iemand te bedanken, (en hebben wij kramp in onze kaken van het glimlachen). Die kramp in onze kaken hield nog wel even aan. Na het concert wilde namelijk alle koorleden, en wel specifiek alle heren, met ons op de foto. Heel vreemd, want wij kennen ze amper. Tenminste, we hebben het veel over ze gehad tijdens de repetities en ieder van hen heeft voor ons een naam. Zo heb je bijvoorbeeld: ‘hoofdband’ - (de jongen die altijd met een hoofdband voor de kou liep), ‘Domenico’ – (die lijkt op ‘Domenico’ uit een boek), ‘vale huid’ – (hij had de meest doffe huid van het koor), ‘ome Benhard’ – (sorry Ben, hij deed ons op een of andere manier aan jouw denken), ‘vioolvriend’ – (de stakker die ook viool probeert te spelen), ‘het gevecht’ – (de jongen die altijd een soort blauw oog had), ‘de knapste’ – (degene die er het meest leuk uitzag), ‘de zoon van de koning’ – (zijn naam is Prince, maar dat verstaan ze hier natuurlijk) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor jullie komt dit misschien heel wazig over, maar voor ons hebben ze allemaal een gezicht. En voor hen hebben wij nu ook voor altijd een gezicht. Te midden van allerlei knusse vrienden, bleven we maar naar de mobieltjes en camera’s lachen. Zelfs ‘het gevecht’ die nog nooit een woord tegen ons had gesproken, (en er ook tamelijk eng uit ziet) wilde dolgraag met ons op een foto. Wonderlijk. We voelde ons net Maxima in het kwadraat. Van alle kanten bleven ze maar komen… Tot Jackie ons sommeerde aan de grote tafel te komen zitten. Met de grote tafel bedoel ik de tafel voor alle eregasten, (de gast-dominee, onze vriend principle, Jacob en Jackie en alle hooggeëerde vrienden), en wij. Ja, dat voelde wel een beetje ongemakkelijk. De hele avond hadden we tussen het koor gestaan en ineens moesten we weer ‘de blanke’ spelen. Onze borden werden gevuld, de meiden van het koor (die net nog onze vriendinnen waren) kwamen langs met het water, en toen ik mijn handen wilde wassen stond ‘vioolvriend’ klaar met een bakje om dat over mijn edele blanke vingers te gieten. De stakker. Wel was het erg gezellig en het eten was wonderbaarlijk lekker. Aan het eind van de avond werd er bij ‘ons thuis’ nog ‘The carols’ gevierd. Dat betekent dat allerlei theologiestudenten met hun docenten en de principles, in je huis kerstliederen komen zingen. Er wordt wat gelezen uit de Bijbel, veel gebeden en er wordt thee met iets lekkers uitgedeeld. Het was enorm gezellig! Wellicht begrijpt u nu ook wat ik bedoel met de grote omslag. We genoten enorm en we stuiterden van de energie en liefde die we van deze mensen hadden gekregen. Daarom deed het ook echt pijn toen we van de koorleden afscheid moesten nemen (omdat die nu op vakantie gaan). Het gevoel dat je deze mensen nooit meer ziet, terwijl je er zoveel mee had, is echt heel naar. Gelukkig hebben we elkaar en kunnen we nog veel foto’s terugkijken van alle geestige momenten!

Phoe. Wat een lang verhaal al. En ik heb nog niet eens verteld over zaterdag. Laat ik het dan maar snel proberen. Vrijdag hebben we allerlei interviews met kinderen gedaan en geobserveerd. Alle interviews zitten er nu op, het eind van onze gegevensverzameling lijkt echt in zicht! Zaterdag zijn we met Jackie naar Hyderabad geweest. Allereerst gingen we op weg naar een museum. We werden vergezeld door lieve vriend Clement (ja, dat was 2 weken geleden de held van de dag). De stakker diende als een soort bewaker en vertaler, samen met iend chauffeur. Omdat blanken blijkbaar een goede plek in de auto moeten hebben, ging Jackie helemaal achterin zitten. Ze bleek erg krap te zitten en we stonden er op dat ze even wisselde. Dat is een heel spektakel op deze wegen. Terwijl de chauffeur allerlei uitwijkmanoeuvres deed, paradeerden Jackie en Jolinde tegelijkertijd in het midden van de auto. De stakkers werden van de linker naar de rechterdeur geslingerd terwijl ik krom van het lachen onder mijn stoel lag. Eenmaal bij het museum moesten we in een lange rij wachten op de entree. We dachten een museum in te stappen. Onze verwachtingen waren totaal anders. Het museum betekent hier namelijk niet een stil, lege ruimte met schilderijen. Nee, meer een verschrikkelijk vol, warm, klein hok, waar honderd mensen tegelijk naar een jas van een koning willen kijken. Je staat gewoon in een rij en zo loop je langs de interessante potjes, lapjes, borduursels en wonderlijke schilderijen. We deden natuurlijk alsof we er geen genoeg van konden krijgen. Plotseling kwam er een vader met allerlei donkere kindjes op ons af. Hij dropte zijn kinderen, inclusief een huilend kind van 1, voor onze voeten en nam een foto. Vele foto’s volgden van ouders die het interessanter vinden om hun kind met een blanke te fotograferen, dan om de attributen in het museum te zien. Na een aantal wonderlijke taferelen gingen we op weg naar onze lunch. Na zo’n 2 uur rijden door de stad, (met een speed van ongeveer 5 meter per minuut), kwamen we aan bij een of ander muf restaurant. Aangezien hier geen navigatie of straatborden zijn, moet je gewoon om de 100 meter even stoppen om het aan iemand te vragen. En dan heb je geluk als ze dezelfde taal kunnen spreken… In het restaurant was werkelijk niemand te zien, maar dat kwam wellicht omdat het al half 4 was geweest. Toen we even naar de wc gingen vertelde Jackie dat ze erg blij was dat we met z’n drieën gingen. In de andere wc zat namelijk een man en stel je voor dat je er dan in je eentje staat. Wij keken haar verbaasd aan en een vreemd onderbuik gevoel vertelde ons dat het toch wel erg prettig is dat ze altijd als een soort trouwe moeder-hen om ons heen is. Het eten bestellen kostte wederom enige tijd, het moet van Jackie vooral niet spicy zijn en alles wat lam heet wordt zorgvuldig door ons gemeden. Na enige struggles met meneer de ober kwam er toch een redelijk fatsoenlijk maaltje op onze borden. Na de maaltijd werd er een kopje geserveerd op een schoteltje met flarden melkvellen en een slootje thee. In het kopje zat de andere helft van de melkthee. Toen we wat verfrissingssnoepjes kregen, ontdekte Jackie een minuscuul-kleine mier, die met een vergrootglas waarschijnlijk nauwelijks te zien was. Toch werd meneer de ober onmiddellijk geroepen en de arme vriend schoot voor een nieuw schaaltje verfrissingssnoepjes. Na de maaltijd gingen we shoppen. Hmm, het was meer angsten uitstaan tussen allerlei kraampjes. We werden door de chauffeur midden op de soort-van-snelweg gedropt en moesten tussen de riksja’s en razende motors de overkant zien te bereiken. Angstig! Toen we daar waren, kwamen de mensen als vliegen op ons af. Parels, ballonnen, speelgoed, sjaals, zakdoeken en schoenen werden ons van alle kanten aangeboden. Een man met bloemen op zijn hoofd, een vrouw met een enorme kar vol leggings en een klein jongetje met allerlei kettingen drongen om ons heen. We wisten niet waar we kijken moesten. ‘Do you want to buy something?’ vroeg Jackie. Ja, maar wat? En waar? En hoe? En vooral: voor hoeveel? Als je hier iets wilt kopen doe je dat namelijk voor ongeveer de helft van het gestelde bedrag. Gelukkig hadden we onze trouwe vriend Clement en de driver die als een soort bewakers om ons heen hingen en regelmatig de gevraagde prijs naar minder dan de helft konden afdingen. Na een poosje kregen we er echt plezier in. Het was een hele belevenis. Overal mannen met allerlei parelkettingen om hun arm, inclusief aansteker om te bewijzen dat het echte parels waren. En boven de schreeuwende en duwende menigte steeg ook nog de stem van de minaret. Wat een sfeer. Toen we op een gegeven moment ook nog twee koffers kochten (voor al onze aanwinsten op de terugweg), moest en zou de arme driver die dragen. De stakker liep maar achter ons aan met twee grote koffers op zijn rug… We merken dat we ons steeds beter kunnen verplaatsen in de cultuur. Zo zijn we erg goed geworden in het afwijzen van alle verkopers en weten we al aardig hoe we moeten afdingen. Daardoor begint zo’n hectisch gebeuren ook echt leuk te worden. Helaas kunnen we echter geen ritje naar Hyderabad overleven zonder paracetamol en toen we de auto weer bereikten moesten we er ook minstens twee nemen om weer een beetje helder te kunnen nadenken.

Zondag hebben we een rustige dag gehad. Ons programma voor deze week ligt al helemaal vast. Jacob is echt een goede planner. We hebben heel veel zin in alle activiteiten die hij voor ons heeft uitgestippeld. Tegelijk is het nu wel een erg dubbel. Door het verdrietige nieuws van het overlijden van tante Anna, (Jolinde’s oudtante), voelt het een beetje misplaatst dat we hier zo aan het genieten zijn. De afleiding doet aan de ene kant goed, aan de andere kant zijn we met onze gedachten ook bij de familie. We bidden voor jullie en hopen dat jullie Gods troost mogen ervaren in deze verdrietige tijd. Iedereen weer ontzettend bedankt voor de reacties. De volgende blog hopen we D.V. te schrijven vanuit het noorden van India. (Opa en oma Baan, bedankt voor het goede idee! Samen met Jacob en Jackie gaan we hier zeker van genieten.) Ook willen we jullie vragen te bidden voor het werk wat hier gedaan mag worden. Nu we steeds meer ingewijd worden in de plannen op deze campus, merken we ook dat Jacob (en de rest van de staf) tegen veel moeilijke situaties aanloopt. Het dienen in Gods werk is voor hem een vreugde en tegelijk gaat het zeker niet zonder problemen…

Tijdens deze koude decemberdagen in Nederland, wensen we jullie veel warmte toe vanuit het hete India!

Veel liefs,

Nelske