Vol energie type ik een nieuwe blog! Hoe ik aan die energie kom? Nou, vanwege het ontzettende ontbijt dat we net verorberd hebben. Ik zal kort beschrijven hoe dat er uitzag. Als eerste had je daar een hele forse omelet. Daarop volgden vier pannenkoeken. Opgerold en met een mengsel van kokos en een héleboel suiker opgevuld. Dat is typisch voor het eten hier; of heeel spicy, of heeel zoet! Er werd ons verteld dat je als buitenlander in India meestal afvalt. Nou, onze kookdinnen zorgen er wel voor dat dat niet gebeurt! De woorden ‘tsaaloe’ (genoeg) en ‘kontsjie’ (klein beetje) die we geleerd hebben, komen dan ook wel van pas. Om even terug te gaan naar het ontbijt.. Het eindigde, als kers op de taart, met een schaal overheerlijk fruit. Wat ze daar precies mee doen, is ons niet helemaal duidelijk. Op een of andere vreemde manier had de peer een enorme knoflooksmaak. Net als gisteren, toen kregen we watermeloen. Toen Nelske aan een van de dinnen vroeg wat die korrels erop precies waren, antwoordde ze met een trots gezicht: ‘pepper and salt, madame!’ Het is niet echt het seizoen van de meloenen, daardoor zijn ze wat smakeloos. Geen enkel probleem, dan brengen we ze toch wat op smaak met peper en zout? Dat is weer eens wat anders..

Ik bedenk dat het al best lang geleden is dat we een blog geplaatst hebben. Intussen is er weer van alles gebeurd. Donderdag en vrijdag veranderden onze stemmige kleding in veelvervige rokken, onze blanke handjes in een bond spektakel en de witte muur van de school in een waar schilderij. U raadt het al; we zijn aan het schilderen geslagen. Schilderen is een inspannende bezigheid waarbij je je goed moet concentreren. Dat gaat best, zolang de kinderen in hun klassen zitten. Maar dan komt daar dat moment dat de gong haar slagen laat horen en honderden kinderen hun klassen uitstormen. Natuurlijk is het interessant om te kijken naar twee vervende juffen, dat snappen wij ook wel. We glimlachen vriendelijk naar alle ‘nice-teacher-schreeuwende’ kinderen, maar als er ineens vanuit het niets een enorme rode streep op de muur verschijnt, en niemand weet wie het gedaan heeft (zelfs het jongetje met de rode verf aan zijn vingertop en zijn nog rodere wangen niet) dan zijn we toch wel blij met de oppasser die met zijn venijnige stokje de kinderen wegjaagt. Het eindresultaat is gaaf geworden (al zeggen we het zelf), ik zal er een foto van plaatsen. Wat de directeur er precies van vond, was een beetje moeilijk te peilen. Het is een man van weinig woorden en als hij kwam kijken, bleef hij een poos staan zonder iets te zeggen. Behalve dan dat de tekenleraar ons altijd kon helpen en dat de dame op het schilderij nog armbanden om moest omdat alle Indiase vrouwen dat hebben. Dat hij het toch een mooie muurschildering vond, bleek later wel toen hij zei dat de bewuste vrouw net echt leek. Nou, dat was precies de bedoeling!

Vrijdagavond waren we uitgenodigd voor de faculty-meeting. Alle docenten van de CIT (Calvin Institute of Theology) met hun gezinnen en wij met Jackie waren aanwezig. Ontzettend leuk was dat! Ergens achter de campus, tussen de bomen, midden in de bush, was een groot kleed gespannen met een kring stoelen. Op een vuurtje werd gekookt. Grote stukken vis werden gebakken in pruttelende olie, enorme hoeveelheden rijst, chiapatti en salade werden aangesjouwd. Dat koken op een vuurtje was een leuk idee maar onze darmen moesten er wel een beetje aan wennen, misschien was die grote zwarte pan niet zo heel proper of die vis niet zo heel schoon. Het zorgde in ieder geval voor de nodige krampen enzo.. Wij hadden gezorgd voor een pan met pasta. Omdat het hier een beetje lastig is om erwtensoep of boerenkool te maken, hebben we ze maar in de waan gelaten dat dit ook typisch Nederlands voedsel is. Er werd ook een spel gespeeld waarbij opdrachten uitgevoerd moesten worden. Zo veranderde Nelske in een loeiende oer-Hollandse koe, Jackie in een vreemdsoortige hond en moest ik drie punten aandragen waar Barack Obama verantwoordelijk voor was tijdens zijn presidentschap. Hmmm, ik dacht dat ik redelijk op de hoogte was van het wereldgebeuren, maar met allerlei verwachtingsvol kijkende faculties veranderde de daden van de eerste Amerikaanse president van Afrikaanse afkomst (dat wist ik dan weer wel;) in een wazige massa. Toen ik een voorzichtige poging deed over de oorlog in het Midden-Oosten, trok de professor tegenover me zijn wenkbrauwen zo hoog op dat ik haastig m’n mond weer sloot en maar gewoon hard meelachte.

Zaterdagavond hadden we weer een bijeenkomst (ja, het hangt hier van de programma’s aan elkaar), dit keer van de meiden van de CIT. ’s Morgens kwam de organisator naar ons toe om te vertellen dat er speciale tijd voor ons op het programma stond. Wat we dan precies moesten doen? Ja, dat was aan ons. Zingen, een spel, een toneelstuk, een dans, alles is goed. Zodoende zijn we de rest van de middag bezig geweest met het voorbereiden van een cultuur-spel. Het was erg leuk, alleen een beetje krap in het programma, waardoor het ingekort moest worden. De oude dinnen kregen namelijk honger, wat ook wel logisch was aangezien het intussen al half 10 was. Toen we uiteindelijk gingen eten, bleken de saus en het vlees zoooo pittig te zijn dat het voor ons niet echt te eten was. We zijn intussen best wat gewend maar dit was zelfs voor de mensen hier pittig, kun je nagaan. Na een bord droge, witte rijst werd het programma vervolgd met... dansen. Echt iets voor ons. Nou, nee! Al onze muzieklessen in Nederland hebben vast wel voor enig ritmegevoel gezorgd, maar ik kan u vertellen: bewegen op dat ritme voelt toch wat ongemakkelijk. Toen ik al die soepele, bruine meisjes om me heen zag zwieren kon ik alleen maar denken: hoe kom ik weer zo snel mogelijk bij m’n stoel? Het zal wel een kwestie zijn van oefenen;)

Als laatste nog even over het koor. Gemiddeld zijn we zo’n vier avonden in de week in de kerk te vinden om te oefenen voor de kerstuitvoering. Het is jammer dat we geen video kunnen plaatsen op de blog maar je zou ze eens moeten zien zingen. Het zorgt bij ons vaak voor de nodige slappe-lach-neigingen. Ik zal beschrijven wat je dan ziet, vooral onder het manvolk van het koor. We zetten het stuk ‘Run to the manger’ in, er beginnen er al een aantal te glimmen. De dirigent wappert met zijn handen maar de meeste jongens doen net zo hard mee. Vol overgave worden handen in de lucht geworpen, ogen stijf dicht geknepen, dan schijn je beter bij de hoge noten te kunnen. Als het echt mooi is gaan er één of twee of drie bij staan, helemaal in hogere sferen. Een paar jongens beginnen te lopen, door de kerk, totaal in extase. Tijdens de tellen rust stampt de dirigent eens hard met zijn slipper op de grond zodat het hele koor er niet met hem vandoor gaat. Zo gaat dat een beetje. Voor ons eerst wat vreemd maar wel heel mooi om te zien dat er zo vol overgave gezongen wordt. De dirigent sloot gisteravond dan ook af met de woorden: ‘We zingen natuurlijk in de eerste plaats voor God, maar we hebben ook publiek. Willen jullie dus naar voren kijken?’ Uiteindelijk gaat het zingen in de eerste plaats om Gods eer, net als bij de talentenshow zie je dat ook hier terug.

Ik begon met een verhaal over ons ontbijt, maar aan de geuren die nu uit de keuken komen, ruik ik dat het alweer tijd is voor de lunch. Ik ga weer afsluiten. We hopen dat jullie genieten van het heerlijke koude weer in Nederland. Wij genieten nog even van de warme temperaturen hier. We zijn trouwens al over de helft! Ongelooflijk snel gaat de tijd.. Tot horens!

Veel liefs,

Jolinde