Kijkend naar de titel van deze blog zult u zicht wellicht afvragen waar dit naartoe zal gaan… Hebben ze uiteindelijk toch ruzie gekregen daar in het verre India? Of is er een woedende Indiër tegen hun vreemde westerse gedrag uitgevallen? Niets van dat alles, kan ik u gerust stellen. Deze titel heeft twee betekenissen: het wisselen van Nederlandse woorden en het wisselen van agressieve woorden. Want, zeg nou eerlijk, wie van u kon verwachten dat twee onschuldige, lieve, blanke meisjes, met de beste bedoelingen de hele shopping-hall op zijn kop zouden zetten door haast een gevecht uit te lokken…? Voordat u weer deelgenoot zult worden van dit spannende, waargebeurde verhaal, zal ik u eerst inweiden in de eerste betekenis van het woord ‘woordenwisselingen.’

Zaterdagochtend rond een uur of 12, (toen wij besloten dat het op bed niets doen niet bepaald veel opleverde), drentelde we langzaam naar het terras voor een goede kop melk-met-vel-koffie. Toen we de krakerige hordeur openduwden, om de zoemende muggen te begroeten wachtte ons een grootse verrassing: een witte! Ja heus, daar voor onze neus zat een blanke man, omringt met allerlei waardige campusmembers. Ogenblikkelijk stonden twee voorname campusvrienden op om ons hun stoel aan te bieden en schoot de hulpdin om koffie en thee. Ons oog was compleet gefocust op de blanke verrassing. Hoewel hij er erg Nederlands uitzag, bleek de man uit Canada te komen. Hij was dit weekend op bezoek. Het was een hele vreemde ervaring om ineens een andere blanke te zien. Dat hebben we sinds 3 weken namelijk niet meer meegemaakt. Gelukkig waren we zo verbaasd dat we vergaten Nederlandse woorden met elkaar te wisselen over deze nieuwe aanwinst. Enige minuten later bleek namelijk dat de man inderdaad uit Nederland kwam en dus vloeiend Nederlands sprak! Paul, want zo heet hij, vertelde hele verhalen over Canada (met een Canadees accent), zodat we aan het eind van het weekend het gevoel hadden ook nog in Canada te zijn geweest. Maar ja, een man met drie vrouwen in een huis is natuurlijk geen optie. Stel je voor wat er zou gebeuren… Vandaar dat, (u raadt het al), de stakker van mijn vorige blog, lieve vriend Mahendrin, wederom opgetrommeld werd om tijdens elke lunch en verdere ontspanningsogenblikken als gezelschapsvriend te dienen. We hadden wederom diep medelijden, vooral omdat hij slechts enige woorden gewisseld heeft wegens de veel drukkere madam en Paul. We zijn gelukkig niet de enige met een ander Engels accent. Toen Paul zondag avond aan Mahendrin vroeg: “Sow, whaaats haaappening tooeenight?”, begon de arme vriend met beste bedoelingen over “Yesterday we did singing ... You mean the choir? … Tomorrow in the school? … You want to go to city?...” om uiteindelijk te eindigen met een hopeloos: “Sorry, I don’t get it…” Wederom moesten wij onze tanden op elkaar bijten om de beste vriend niet te laten zien dat we eigenlijk helemaal gekanteld lagen. En dat gebeurde wel vaker…, totdat…, het bewuste moment van zondagavond. Onze Nederlandse tradities vasthoudend, deden we gezellig een spelletje met madam en Paul. Het spelletje dat we eigenlijk elke dag wel spelen: Ligretto. Jackie begint er al erg goed in te worden, al spelen wij vaak nog wel met iets van bonen en spek. Halverwege kwam Mahendrin weer aanstappen, zich verontschuldigend dat hij wat laat was. Omdat Ligretto maar met 4 mensen gespeeld kan worden, moest de arme vriend toekijken. Na een paar potjes vroeg ik hem of hij niet een keer wilde proberen te spelen. Uiteindelijk gaf hij toe en ging in de plaats van madam. Nouuuw, nee. Hij zat dan wel op haar plaats, met haar kaarten, maar de aansturing van zijn hersenen gebeurde door de schreeuwende madam in zijn oor. Terwijl wij, krom van het lachen de kaarten probeerden neer te leggen, zat de arme vriend verstijfd van verwarring op zijn stoel met de kreten als: “You have to put there, seee, do it! Faster, faster! That green one over there. No the yellow, faaast. Go, go. You are to late….” etc. in zijn oor. Hoewel we het bijna niet maar hadden, hielden we nog net ons lachen in. Toen madam vervolgens het eten opschepte en een kwart van de bami in het glas water van Mahendrin belandde, brak ons zorgvuldig opgebouwde nuchtere gelaat. Terwijl de vriend om een nieuw glas vroeg, wat uiteindelijk niemand hoorde, liepen de tranen uit onze ogen van het lachen. We kamen werkelijk niet meer bij. Onze drie tafelgenoten staarden ons verbijsterd aan. Wat was er nou zo geweldig grappig aan de bami in het glas? Tja, dat wisten wij ook niet meer. Het duurde een poosje voor we van het snikken bekomen waren. Toen ik mezelf net weer wat in de hand had, vroeg Jo of we het bruine zutje op ons bord toevallig lam was. Paul antwoordde dat het waarschijnlijk geit was. Dat was wederom een aanzet tot snikken. Het werd gewoon gênant… Ik denk dat het vooral de zorgvuldig opgespaarde lachspanningen waren, gecombineerd met de aanblik van een drabje bami in het glas van de arme vriend. Ach ja, we hadden het in ieder geval erg gezellig. Wellicht ook een beetje té gezellig, want door het eindeloze spelletjes spelen op verzoek van madam, kwamen we een half uur te laat bij het koor aan. (Wat volgens haar niets uitmaakte.) Daar bleek iedereen al opgesteld te zitten, maar er was geen zang te horen. Toen we vroegen waarom ze nog niet begonnen waren, bleek dat ze allemaal (30 stuks) op ons hadden gewacht. We konden wel door de grond zakken, de stakkers!

Zaterdag avond hebben we trouwens staan shinen op het podium van de talentenshow. Dat was een geweldige ervaring! De theologische studenten hadden de show georganiseerd, een soort talentenjacht met een winnaar. Wij moesten weer helemaal voorin de zaal plaatsnemen, waardoor we de kandidaten erg goed konden bestuderen. Op hun manier zijn ze zeer getalenteerd. Er was een meisje met een prachtige stem, een jongen met een half vergaan fluitje (die daar toch nog een melodie uit wist te fabriceren) en heel veel ander Indisch talent. Wij stonden ook op de lijst. Helemaal als laatste. Dat zorgde natuurlijk voor de nodige zenuwen. Achteraf was dat gelukkig niet nodig. Omdat we van te voren al duidelijk hadden aangegeven dat we niet meededen voor de winst omdat ze uit respect ons anders vast een prijs zouden geven, kregen we na ons spel en zang een presentje overhandigd. We bloosden van dankbaarheid. Wat een vriendelijke mensen! Vervolgens mochten we de winnaars die door de jury waren geselecteerd een prijs overhandigen, (als echte koninginnen…). Hetgeen ons het meest verwonderde was dat de hele avond in het teken stond van ‘het gekregen talent’. De show draaide niet om de studenten, met groot of kleinere talenten, maar om hun Maker die ieder een eigen talent heeft gegeven. Daarom moest iedereen tot slot ook op het podium komen om te danken voor de talenten. Het stond in het teken van Gods eer! Daarom hoefden we ook niet zenuwachtig te zijn, het gaat toch helemaal niet om ons? Talenten gebruik je niet voor je zelf, maar voor een Ander. Dat is een Indische les die we niet snel meer zullen vergeten.

De kerkdiensten op zondag waren ook heel fijn. Al missen we de Nederlandse diensten ook wel erg. De preekinhoud is misschien niet eens zo verschillend, maar de manier waarop het gebracht wordt wel. Als eerste is de taal een kleine barrière. Het Engels pakt je minder omdat het niet direct op je beleving/hart inwerkt. Het blijft daardoor heel verstandelijk. Daarnaast spreken de dominees op een eentonige stem, (zoals iedereen dat hier gewend is), wat maakt dat onze aandacht sneller verslapt. Bovendien zorgt het Indische accent er ook nog voor dat we ons echt bovenmate veel moeten inspannen om de boodschap van de preek mee naar huis te nemen. We realiseren ons dat we erg gezegend zijn in onze eigen gemeenten en proberen af en toe daarom ook wat Nederlandse preken te luisteren. Gelukkig gaat het al wel wat beter dan in het begin.

Goed. Tot slot nog even iets over de andere kant van de woordenwisselingen: de agressieve. Dinsdag zijn we met Jackie en de altijd trouwe chauffeur Matthew weer naar de stad geweest. Ditmaal om Sari’s. (Dat zijn lange Indische gewaden, gemiddeld 6 meter lang, die de vrouwen hier dragen.) Toen we de gigantische winkel binnenstapten, wisten we werkelijk niet waar we moesten kijken. Overal lagen lappen stof opgestapeld. Alle tinten, soorten en maten door elkaar. We liepen, op advies van Jackie, eerst even rustig de winkel door. Hoewel rustig..? Per tafel stonden zeker 2 Indische medewerkers die ons direct wat aansmeerden en de complete 6 meter lappen uit de verpakking rukten, zonder dat wij daarom hadden gevraagd. We staarden angstvallig naar de lappen en naar de vloer want als we voor ons uitkeken dan staarden minstens 15 paar ogen terug. Alle werknemers hielden namelijk elke stap in de gaten en als ik nog maar mijn hand naar een lap stof liet gaan kwamen er twee op me afrennen om te vragen of ik hem wilde kopen en of ze al een rekening konden maken. Jackie had gelukkig door dat het ons bijna tot wanhoop dreef, dus nam ze ons mee naar de zijkant van de winkel waar de Sari’s in kasten tegen de muur lagen. Een aantal vrienden stonden achter de ‘soort van’ toonbank en waren natuurlijk gans bereid om ons te helpen. Jackie vroeg of we er misschien een mochten passen en vier paar hoofden schudden driftig van ja. De meest voorname van hen, een man van in de 40, stapte meteen op me af. Terwijl Jo al schuddend van het lachen het tafereel op de camera vastlegde, stond ik aan de grond genageld. Het voelt tamelijk akward om midden in de winkel, met minstens 15 personeelsleden in een kring om mij heen, te worden aangekleed met een 6 meter lap. En dat door een Indische vriend. Wij konden er natuurlijk hartelijk om lachen en de Indische vrienden met ons. Toen Jo vervolgens in een lap werd gestoken, werd ons lachwekkende tafereel plotseling doorbroken. Achter ons hoorden we een man hard schreeuwen. De soort van forsgebouwde manager (bleek later) met flinke hindoestip, begon te brullen tegen de vriend die ons had aangekleed. Allerlei Indische termen slingerden om onze oren en het werd doodstil in de winkel. Alle vrienden keken gespannen toe hoe dit zou eindigen. Langzamerhand kregen we door dat het om ons ging, (de man wees steeds weer driftig in onze richting), en we kregen het redelijk benauwd. Jackie, onze steun en toeverlaat, wist blijkbaar ook niet goed wat ze met deze situatie aan moest. De man bleef maar schreeuwen en tieren en de andere man deed het in iets minder ernstige mate terug. Wij stonden aan de grond genageld en keken elkaar angstig aan. Wat hadden wij misdaan? Mochten we soms niet passen? Jackie kon gelukkig enige van de vele boze woorden opvangen en verklaarde ons dat de man zo boos was omdat een vrouw ons moest aankleden en niet een man. Dat was een schande en dan helemaal bij blanke meisjes! Dat zijn net zo goed ‘onze vrouwen’ beweerde de tierende baas en die moet je met respect behandelen. Ogenblikkelijk kwam er een din opgedraafd die ons verder hielp met het kleden. Pfff, daar hadden we helemaal niet bij nagedacht. Maar het was ook totaal niet bijzonder want we stonden daar gewoon in onze lange gewaden, waar dan weer een gewaad overheen kwam. Tja, echt weer een culturele shock, behoorlijke shock in dit geval. Om dat de manager een half uur later nog steeds her en der wat boze kreten naar de man uitte, vertelde Jo hem (op bevel van Jackie), dat het voor ons echt ‘no problem’ was. Of het daarmee helemaal opgelost is weet ik niet. Hopelijk heeft de arme vriend niet al teveel stokslagen gekregen. Uiteindelijk hebben we prachtige Sari’s gekocht die we vanmorgen naar de naaister in Yacharam hebben gebracht. Daar zal ik niet verder over uitweiden want de foto’s spreken wellicht voor zich. Deze week hopen we op de schoolmuur te gaan schilderen, tussen alle onderzoeks-bezigheden dus ook nog wel wat ontspanning..

Zoals jullie kunnen lezen hebben we het hier nog steeds heel goed naar ons zin. We genieten volop van deze bijzondere, mooie en ook lachwekkende gebeurtenissen. Tegelijkertijd denken we veel aan jullie en door jullie reacties en berichtjes voelen we ons soms weer even helemaal in Nederland. We gaan hier snel weer even wat woorden wisselen met de studenten… Bedankt voor al jullie steun en tot snel weer!

Liefs uit India,

Nelske