Liefste bloglezers,

De motoren brullen, onze magen worden samen met ons lichaam strak in de stoel gedrukt en de grond raast onder onze voeten voorbij. Als de voorkant van het vliegtuig zich moeizaam omhoog trekt, klemmen mijn handen zich om de leuningen. Nooit mijn grootste liefde geweest; vliegen. De achterkant tilt zich nu ook op in de lucht en na het piepje weten we het zeker: we vliegen! De sensatie van de eerste vlucht vanuit Amsterdam is intussen wel geweken. De vele vluchtjes van de afgelopen maanden maken ons zeer ervaren vliegers. Nou, een beetje dan. De grond onder ons zoomt steeds verder uit en de witte toppen van de bergen worden nu zichtbaar. Prachtig, adembenemend, grandioos, schitterend. Maar vooral ook heel apart, zult u nu wel denken. Want: hoe kan het dat ze midden in de nacht, op hun vlucht vanuit Vienna naar Amsterdam, de witte toppen ontdekken? Juist, dat is indeed héél apart. Ik kan u het raadsel snel ontcijferen. Op het moment dat ik dit type is het namelijk zaterdag 31 december, 11 uur. Maar jullie zouden toch op vrijdagavond aankomen? Hmm, ja, dat was wel zo’n beetje de bedoeling. Er liepen enige zaken een beetje anders. Maar daarover straks wat meer, ik zal eerst even kort onthullen wat er de afgelopen weken zoal is gepasseerd.

Na de laatste blog hebben we niet heel veel spectaculaire hilarische situaties meer meegemaakt. Wel hebben we nog erg genoten van de laatste weken India. Vorige week hebben we ons voorbereid op het kerstfeest, samen met de kinderen. We hebben kerstprogramma van de school meegemaakt. Dat was erg mooi. De 1000 op de vieze grond zittende kindertjes kregen via een toneelstuk, dansjes, zang en een korte preek van Jacob het kerstevangelie te horen. Omdat Jacob ‘very sick’ was, konden we helaas niet naar Chennai met kerst. We bleven op de Campus waar ondertussen bijna iedereen gevloden was. Gelukkig voor ons, maar ontzettend sneu voor hen, mocht de 10th grade (dat is de laatste klas voordat ze naar college gaan) geen vakantie houden. De stakkers hadden slechte resultaten gehad in hun toetsen en moesten daarom de hele kerstvakantie in het hostel blijven om elke morgen naar school te gaan. Dat betekent voor de meesten dus dat ze voorlopig hun familie niet zien en non stop door moeten met de studie. Wij verwachten natuurlijk allerlei scheldende, boze en discussiërende studenten in de kamer van de principle. Het tegenovergestelde was het geval: Alle studenten waren heel tevreden met dit besluit van Jacob. Ze moesten tenslotte hun eindexamen halen en het is goed om veel te studeren. De beste cijfers om de beste posities te bereiken, daar draait het hier allemaal om. Wat lief van de leraren dat ze onze vakantie afpakken hé? Zo kunnen we nog slimmer worden! Stakkers. Wij vroegen ons met onze weinige doch parate onderwijs/pedagogiek-kennis wel een beetje af hoe dat dan zit met het emotionele en sociale welzijn van de studenten. Geeft een beetje ontspanning en hereniging met familie ook niet juist een boost om weer door te gaan? Even uitrusten heeft een mens nodig toch? Wij wel in ieder geval. (En dat is er hier ook veel van gekomen.. J) Maar goed, voor ons was het heel gezellig. Samen met de studenten hebben we kerstliederen geoefend. De organist, of ik moet eigenlijk zeggen; keyboard-rammer was afwezig, dus de resterende campus-bewoners konden natuurlijk niet zingen in de kerk. Gelukje dat daar de oversea’s guests nog waren met het plastic viooltje van Calvin en een met stikkers beplakte gitaar. Die konden de gemeente wel leiden in de dienst. Zo gebeurde het dus dat we op de vroege kerstochtend, met saree en al (op onze badslippers) voor in de kerk uit het hoofd wat deunen meespeelden op onze instrumenten. De kinderen zongen uit volle borst het ‘Joy to the world’, ‘Hark the herald angels sing’, ‘O come all ye faithfull’ en ‘When shepherds watch their flock by night’. De dienst begon trouwens om 8 uur in de ochtend. Heel fijn dat die speciaal voor ons wat later was want normaal gesproken heeft de gemeente om 5 uur ‘s morgens kerstdienst. Het was een bijzonder kerstfeest, verwarrend ook wel. Klein detail is dat we met knorrende magen in de kerk zaten omdat we nog niet gegeten hadden. Dat deden we met de hele gemeente gezamenlijk in het hostel. Heel gezellig, het voelde echt als een soort familie. Verder bestond onze kerstdag uit; een ‘echte’ Nederlandse preek luisteren, een gewone Chiapatti maaltijd achter de kiezen werken, een paar potjes Ligretto en ’s avonds de benen uit ons lijf rennen met de meiden van het hostel. Die vonden het erg leuk dat we hen kwamen bezoeken en in plaats van een soort kerstachtig programma bedachten ze dat het wel erg leuk was als we hun vermoeiende tikspelletjes leerden. Zo, dat hebben we geweten. Na bijna twee maanden sloom ronddrentelen op de Campus moesten we ineens rennen alsof ons leven ervan af hing. De volgende ochtend liet de spierpijn zich daarom ook niet tegenhouden. Klein detail, de meiden waren rond de 16 jaar oud. In plaats van nagels lakken, kletsen, shoppen etc. houden deze pubers meer van tikspelletjes die onze gymjuffen op de basisschool aanleren… Het was in ieder geval heel gezellig. Toen we naar huis liepen bedachten we dat het kerst was. Apart. Ergens was er heel veel aandacht voor het kerstfeest. We hebben in totaal wel 4 programma’s voorafgaand aan kerst gehad. Er was overvloedige decoratie in de stad en overal klinken de kerstgeluiden. Iedereen wenst iedereen een happy Christmas etc. Ook de preek was mooi. Maar toch voelde het wel heel verwarrend. Het Kind dat op aarde kwam voor een ellendige wereld, in al Zijn eenvoud en bizarre situatie om onze schuld, was meer een vredig rustgevend en liefdevol baby’tje, Die voor ons kwam zodat we eeuwige vrede zouden hebben. Ik houd niet van theologisch uitgespitte dogma’s en ik weet zeker dat we hier ook hele mooie dingen van meenemen, maar toch verlangde ik naar de kerstboodschap die we gewend zijn. Of is dat eigenlijk ook onze zwakte? Dat we het gewend zijn..? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het tegelijk heel leerzaam en bijzonder was om hier kerst te vieren. Wat we zeker in dit verre land geleerd hebben, is dat het christelijke geloof niet ophoud bij de GerGem’s in ons land. Het is veel breder, veel omvattender, en ook veel diverser. Wát een wonder dat God zich in verschillende landen verschillend laat zien, maar dat al deze verschillen uiteindelijk weg zullen smelten in het dezelfde Bijbelse woorden waarover gepreekt werd: “For unto us a child is born, a son is given and the government shall be upon His shoulders. Ans His name shall be called: Wonderfull, Counselor, Almigthy God, The everlasting Father, Prince of peace.”

Vooral tweede kerstdag werd een beetje anders ingevuld. ’s Middags stonden we op Hyderabad airport om naar Chennai te vliegen. Daar waren om 5 uur ’s ochtends Calvin en Jackie al vertrokken om hun huis voor ons in orde te maken. We kwamen maandagavond in Chennai aan en woensdagavond vertrokken we alweer. Toch was het erg leuk om even hun favoriete stad te zien. We werden de hele dinsdag naar alle spannende plaatsen in Chennai gesleurd en puften aan het eind van de dag uit bij de woeste golven van de oceaan. Wouw, wat een mooie stad. Met een hele hoop cadeautjes en ervaringen rijker, hebben we woensdag afscheid genomen van Jackie. Dat was wel vreemd want zij heeft in de afgelopen tijd eigenlijk het meest voor ons betekend. Ze was er altijd voor ons, ze hielp ons waar ze ook maar kon. En eerlijk is eerlijk, er zijn misschien ook wel veel frustratiemomentjes geweest, toch hebben we haar echt leren kennen als een lieve, gedreven en krachtige vrouw. Het was daarom ook niet leuk om afscheid te nemen. Hopelijk zien we haar snel weer!

(De rest van dit verhaal heb ik wegens de aankomst- en oud-en-nieuwdrukte vandaag afgeschreven.) De laatste dagen in Hyderabad hebben we afscheid genomen van de kinderen en onze giga-data aan foto’s en video’s geselecteerd. Arme familie. Oja, kort nog even over de bijzondere terugvlucht. Die verliep helaas niet zo soepel als de heenvlucht. We waren die morgen om 6 uur opgestaan. Startklaar genoten we nog even van de overheerlijke, maar tevens verschrikkelijk machtige pannenkoekjes van Shanti. Lekker, zo vroeg op je nuchtere. Toen we de auto in wilden stappen kwam Mahendrin opdraven. Die aardige vriend zou ons begeleiden naar het vliegveld. Voordat we vertrokken vroeg hij ons of hij alsjeblieft nog een kopje thee mocht drinken. Maar natuurlijk vriend, tenslotte moet je wel 3 uur in de auto zitten om ons te droppen. Na het kopje van Mahendrin, stevige knuffels met Shanti en Jannekie gingen we naar de airport. Alles verliep volgens schema en tot aan Delhi ging het goed. Maar toen… We maakten nog grapjes over onze korte overstaptijd op Wenen (1 uur en 20 minuten) en liepen op ons gemakje, ruim op tijd, naar de gate. Daar zaten schrikbarend weinig mensen. Aan de man achter de balie vroegen we waarom het vliegtuig er nog niet stond. “The plane is delayed. Maybe it will leave 1 and a half hours later.” Shock. We keken elkaar en de vriend vol ongeloof aan. Of we onze vlucht in Wenen dan nog konden halen? “No, I don’t think so. You have to sleep somewhere and get a new flight.” Lichte paniek brak ons uit, maar kalme Hollanders als we zijn (?) gingen we rustig op de stoeltjes zitten wachten. Terwijl het thuisfront probeerde onze maatschappij te pakken te krijgen om nieuwe vliegtickets, viel het wifi ook nog eens weg en restte ons niets anders dan met gekleurde potloden in een boekje spelen. Terwijl Jolinde de mooiste voorbereidingen voor haar Lio groep 0 wist te creëren en ik de meest angstige vlog-video’s maakte, tikte de tijd door. Uiteindelijk stapten we 2 uur later het vliegtuig in, waar we ook nog eens minstens een half uur op verlate passagiers moesten wachten. In het vliegtuig hebben we allerlei angsten uitgestaan. Ik zag mezelf al op een muf bankje voor de Mc Donalds liggen, Jo dacht meer aan een stoeltje voor de KFC. Gelukkig kwam de steward met tulband ons nog even opvrolijken: “You are both sooo beautifull.” Thanks mate, maar ook wel bijzonder dat je dat even komt zeggen… Toen we 1,5 uur te laat op Wenen arriveerden, bleek ons vliegtuig niet helemaal te hebben gewacht. Na allerlei balies belanden we in een hotel waar we heerlijk konden overnachten. Het angstige was wel dat we niet wisten hoe laat onze vlucht de volgende dag zou vertrekken omdat Air India dat nog aan het regelen was. Op de vraag hoe we dan konden weten hoe laat we er moesten zijn, antwoordde de aardige hulp-iend dat we hier maar om 7 uur moesten zijn en hooguit ons email konden achterlaten. Daardoor werd ik om het halfuur ongeveer wakker van een mailtje. Helaas waren het meestal meldingen van facebookvrienden die jarig waren, zucht. Na een heerlijk ontbijt stonden we, stipt als we zijn, om 7 uur weer bij de balie. Daar troffen we een hysterisch huilende vrouw aan. Haar gezicht kwam ons maar al te bekend voor: ze zat in hetzelfde vliegtuig en moest ook naar Amsterdam! We kregen enige onrust in onze ingewanden en dat bleek niet ongegrond. Het nieuw geboekte vliegtuig was om 6.55 vertrokken. Dus. Helaas. Geen enkele vlucht meer naar Amsterdam vandaag. Het duurde even voordat we de diepte van deze mededeling beseften. Op de vraag hoe de vliegmaatschappij dit nou kon doen, zonder ons te informeren, antwoordde de vriend: “How long have you been to India?” “2 months.” “Are you suprised?!” Nee. Dat waren we inderdaad niet echt. Maar wel geshockt. Gelukkig konden we nog met een vliegtuig naar Düsseldorf, bijna de laatste mogelijkheid. Wat waren we intens gelukkig om naar huis te kunnen. Gelukkig hebben we tijdens het hele gedoe ook veel gelachen omdat we elkaar hadden. En we beseffen zeer goed dat we maar boften dat de twee maanden durende trip nog met een dag verlengd werd! ;) Onze lieve familie kwam ons (met spandoek en al) op Düsseldorf ophalen. Wat was het fijn om hen weer te zien. Het was alsof we heel kort weg waren geweest. Tegelijk leek het op sommige momenten ook zo ontzettend lang te duren. Nu we hier weer zijn, is het wel even wennen. Iedereen in onze omgeving is lief en benieuwd maar heeft, (logisch), ook een keertje genoeg van onze verhalen. Dat is wel een cultuuromschakeling. We zijn niet langer een soort koninginnen en we moeten ook weer normaal meehelpen. Het zal nog even duren voor we helemaal uit de India sferen zijn. Gelukkig gaat het nooit helemaal weg, want met alle foto’s en video’s komen de herinneringen en sferen weer boven. We nemen veel kostbare lessen mee uit dit land. Zoveel gezien, zoveel meegemaakt…, het geeft ons een rijk gevoel! We zijn erg gezegend dat we dit hebben mogen meemaken en dat we veilig weer thuis zijn gekomen. We voelden ons omringt met Gods zorg en leiding, Die ons op deze avonturen heeft bewaard voor ernstige situaties en ons heeft geleid naar kostbare momenten. Ook zijn we jullie, onze trouwe blog-lezers, heel erg dankbaar voor de interesse en het enthousiasme waarmee jullie ons aanmoedigden. Nog nooit hebben we ons zo speciaal gevoeld! Jullie hebben onze trip echt verrijkt en we realiseren ons nu meer dan ooit hoe kostbaar jullie voor ons zijn. En daarom zijn we maar terug gekomen, om weer heerlijk tijd met jullie te spenderen. Werkelijk waar, vrienden en familie zijn toch wel een van de dingen waar je het meest van moet genieten! Als ze er niet zijn, zie je pas echt wat je in hen hebt… Helaas nemen we met deze blog afscheid van een lange reeks blogs en reacties. Gelukkig kunnen we dit nu in ‘real-life’ gaan voortzetten. We kunnen nog wel veel meer nostalgische, melancholische woorden uiten, maar daar wordt het wel heel zwaar van. Bedankt voor alles! Het was GOUD! Voor foto’s, video’s of verhalen kunt u nog altijd bij ons terecht. En natuurlijk ook voor een stevige, Indische, knuffel omdat we jullie zo gemist hebben… ;) Tot snel!

Liefs, Nelske