Voordat u deze blog leest een kleine kanttekening. De eerste helft is namelijk maandag al geschreven. Vanwege bijzondere taferelen met grote emmers, veel paracetamollen, wc’s en twee bleke meisjes in één bed heb ik hem vandaag pas af kunnen maken.. Dan weet u dat;)

Maandag 19-12-2016

En ja hoor! Daar is ie weer.. Een nieuwe blog. En laat ík deze blog nou eens beginnen met het uiten van enkele blijde woorden: ik voel me een gezegend mens. Dat begon al vroeg deze ochtend, namelijk om 3.40 uur. Ik zie u denken: dat is nog nacht. Tja, dat was het ook. Maar alle slaap verdween als sneeuw voor de zon toen Nelske haar serenade aanving. Volle, zuiv’re en vooral ook hartverwarmende galmen weerklonken door de stilte van het hotel in het nog slapende Jaipur. ‘Deze is voor jou, en niemand anders.’ Wat voelde ik me jarig! Dat jarige gevoel werd vervolgens alleen maar erger. Vanuit Jaipur vlogen we in de vroege ochtend naar Hyderabad (wat we precies in Jaipur deden en wat er aan deze dagen vooraf ging, volgt uiteraard nog) en werden we door onze trouwe chauffeur opgehaald. Eenmaal veilig aangekomen op de campus stond daar toch de grootste verassing te wachten, maak er maar gerust meervoud van. Niets vermoedend stapte ik de woonkamer binnen. Die was van top tot teen opgedoft met slingers, ballonnen, vlaggetjes, strikken en alle andere decoratie die je je maar kunt bedenken. En op tafel… stond een prachtige slagroomtaart en een bloem met kaarsjes die de komende uren non-stop ‘happy-birthday’ produceerde. Daar werd ik toch heus stil van. Terwijl ik nietsvermoedend in het vliegtuig lag te pitten, hebben allerlei mensen zich hier geweldig uitgesloofd om er een groot feest van te maken. Maar de verrassing was nog niet compleet, want bij een verjaardag hoort ook visite. Daar stroomde de complete office leeg en onder toezicht oog van de directeur, de manager, de secretaresse, de accountant, de chauffeur en allerlei andere vrienden mocht ik de prachtige taart aansnijden. (Klein detail: terwijl ik mijn uiterste best deed om een hartjesvorm in gelijke stukken te verdelen, wat echt niet makkelijk is, siste Jackie in mijn oor dat ik de stukken echt ‘much too big’ sneed. Die hebberige Hollanders ook..;) Nadat ik met het thuisfront had gebeld en een prachtig cadeau van Nelske in ontvangst had genomen, ben ik even met Jackie naar de school geweest. Daar hebben de kleuters met grote blijdschap een ballon in ontvangst genomen en werd er aan alle kanten geluk gewenst. Toen was daar de bel voor de lunch en kwamen alle kinderen naar buiten. En Jackie riep maar tegen een ieder die het horen wilde: ‘say happy birthday, it’s her birthday!’ Dan weet je wel ongeveer hoe dat gaat hier. Gelukkig heb ik twee handen en twee armen en konden er aan beide kanten best 15 kinderen tegelijk mijn hand schudden. Er zijn me nog nooit zoveel ‘many more years’ toegewenst als vandaag denk ik..! En dan is daar nog een grote reden tot blijdschap, namelijk: zaterdagavond (na een hele dag zonder wifi) was daar ineens DE gemiste oproep. Dat klinkt spannend hè, DE. Dat was het ook! DE gemiste oproep van mijn geliefde oudste broeder. Toen ik terugbelde hoorde ik het direct, babygehuil. Aaaaahh! Een lief klein babymeisje is geboren. Wat bijzonder! Ik denk dat de kleine Myrthe het afscheid hier straks iets verzacht.. Nu begrijpt u vast waarom ik me een gelukkig mens voel..

Woensdag 21-12-2016

Zoals beloofd, nu even over afgelopen week/weekend. Woensdagavond vertrokken we richting Delhi om vervolgens vrijdag naar Agra te rijden en zaterdag naar Jaipur. 3 indrukwekkende steden in het noorden van India. Wat een geweldige trip was dat en wat hebben we ontzettend veel gezien en meegemaakt. Ik weet werkelijk niet waar ik moet beginnen. Bij de heerlijke hotelbedden, de rennende butlers, de lopende buffetten, en de regendouche? Nee, dat zou toch iets te jaloersmakend zijn voor onze hardwerkende, vroeg opstaande, door de kou ploeterende bloglezers. Bij alle prachtige kastelen en historische overige bouwwerken die we hebben bezichtigd? Dat kunt u beter even op de foto’s bekijken. Dan zult u zien over wat een kunst India beschikt. En kijk dan vooral even goed naar de Taj Mahal. Die was toch wel het meest indrukwekkend met zijn oneindige hoeveelheid met-edelstenen-ingelegd-marmer. Grappig ook dat onze gids de beste plekjes wist om foto’s te maken. Steeds als hij iets leuks bedacht, griste hij Nelskes mobiel uit handen en gaf nauwkeurige aanwijzingen hoe we moesten staan of zitten. “Zo, schuin op dat bankje. En dan je hand links, nee iets naar voren. Ja, en dan je benen over elkaar, nee andere been. Ja precies, en dan je hoofd iets naar rechts en die kant op kijken. Beautiful!” Best ongemakkelijk wel als er tientallen Indiërs naar je staan te kijken van een afstandje of zelfs foto’s van je maken. Klein detail over de Taj Mahal: de entree kostte voor Indische mensen 40 roepies maar voor ons 1000. Heel apart. Of misschien moet ik vertellen over de enorme verschillen die we in die steden tegenkwamen.. De prachtig aangelegde parken en de goed onderhouden toeristische attracties enerzijds, en dan de magere bedelende kindjes die met uitgestrekte handen op onze autoruit klopten anderzijds. Het is niet alleen schoonheid wat we op onze trip zagen.. Of zal ik schrijven over de gesprekken tussen Jacob en Jackie waar Nelske en ik af en toe helemaal de slappe lach van kregen? Dan zaten we bijvoorbeeld in een restaurant en kwam de ober een bestelling opnemen. “Sir, what do you want?” Jackie tegen Jacob: “I think you can have this soup. Or this one! Oh no, I think this salad is nice for you. Or you can have some bread first. That’s good for stomach.” En dan Jacob met een licht geïrriteerd maar tegelijkertijd ook grijnzend gezicht: “can I speak to him myself? She is always dominating me. She always want to tell what I have to eat.” Waarop wij dan wat gemoedelijk antwoordden dat ze in ieder geval heel goed voor hem wilde zorgen. Of die keer dat we midden in de stad naar een ontzettend muf openbaar toilet gingen waarvan de deur van glas was. Heel bijzonder en tevens ongemakkelijk! Vooral omdat ik er pas achter kwam toen ik eruit stapte. Of van die keer dat de taxichauffeur tussen Agra en Jaipur in een klein dorpje de auto stilzette en uitstapte omdat hij de bandenspanning even moest controleren. Dat bleek inderdaad niet uit de lucht gegrepen want wat bleek.. De rechter achterband was zo plat dat de velg op de straat rustte. Geen enkele paniek. Zonder er maar één woord aan vuil te maken haalde de chauffeur de reserveband tevoorschijn, schroefde de ene band los, de andere weer vast en klaar. Het zag er zo simpel uit, ik denk dat ik het de volgende keer ook wel kan;) Wat ik zeker ook moet vertellen was die keer dat we op olifanten zouden gaan rijden. De olifanten waren helaas al klaar met hun ritjes, dan moesten het maar kamelen worden. Daar zaten we dan, op zo’n enorm hobbelend beest. Een klein jongetje hield een touw vast en leidde de kameel dwars tegen het drukke verkeer in. Onder onze voeten raasden de auto’s, riksja’s en brommers. Nadat we onze ergste angsten overwonnen hadden, was het wel ontzettend geestig. Als de mensen al gigantisch naar ons loeren als we gewoon over straat lopen, kunt u zich er vast een voorstelling van maken hoe dat is als twee witte meisjes op en grootse kameel over straat hobbelen. Mensen met mobieltjes verschenen aan alle kanten om foto’s van ons te maken. En daarnaast ook een koopman die druk gebaarde en schreeuwde dat we even bij zijn kraampje vol porselein moesten komen kijken. Tja, dat gaat ook lekker makkelijk op 4 meter hoogte met een onbestuurbare kameel! Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over onze vakantie. Bijvoorbeeld dat ik Nelske zaterdagavond op haar knieën voor de wc aantrof en de complete kipstukken van de KFC er op dezelfde manier weer uitkwamen als dat ze erin gegaan waren. Maar dat is natuurlijk helemaal niet leuk om te vertellen. Laat ik daarom concluderen dat we geweldige dagen achter de rug hebben en dat we ontzettend genoten hebben van de ‘gouden driehoek van India’.

Ik wil nog wel even kwijt dat we, naast het uithangen van de toerist, ook heel nuttige dingen op de school hebben gedaan. Zo hebben we vorige week nog lessen gegeven in class 8. Nelske vertelde een verhaal en daarna leerde ik een liedje aan. Het leek ons een leuk idee om het lied in het Engels aan te leren en daarna ook in het Nederlands. Dat bleek een hele uitdaging. Waar ik geen rekening mee had gehouden was de tweede regel: hoog hoog hoog als de lucht. 4 keer zo’n ontzettend onuitspreekbare ‘g’. Eerst even alleen oefenen met het uitspreken van de letter ‘g’. Allerlei gorgelende, kokkende keelklanken kwamen uit opengesperde kelen. Dan het woordje hoog. Alle focus ging echter naar de letter g, waardoor het woord hoog enkel bestond uit keiharde g’s. En dan nog de lucht. Dat werd omgebouwd tot ‘loekt’. Daarom zongen we gewoon: ggg ggg ggg als de loekt. De kinderen waren apetrots dat ze een heus Nederlands vers konden zingen, en wij waren trots op hen!

Nou, ik ga maar weer eens afsluiten. We wensen jullie vanuit India alvast heel fijne, gezegende kerstdagen! We beginnen er nu ook wel naar uit te zien om naar huis te gaan hoor, maar waarschijnlijk vliegt die laatste anderhalve week wel om.

Veel liefde,

Jolinde